ကုသိုလ်စေတသိက်

အလောဘဆိုသည်မှာ အာရုံ၌ အငြိအတွယ်မရှိခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤအလောဘကို နေက္ခမာတ်လည်း ခေါ်၏။ အနဘိဇ္ဈာလည်း ခေါ်၏။[1]

အဒေါသဆိုသည်မှာ အာရုံ၌ စိတ်ညွတ်နူးခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤအဒေါသကို အဗျာပါဒလည်း ခေါ်၏။ မေတ္တာလည်း ခေါ်၏။[1]

အမောဟဆိုသည်မှာ အမှန်ကိုသိခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤအမောဟကို ဉာဏ်လည်း ခေါ်၏။ ပညာလည်း ခေါ်၏။ ဝိဇ္ဇာလည်း ခေါ်၏။ သမ္မာဒိဋ္ဌိလည်း ခေါ်၏။[1]

ဤတရားသုံးပါးတို့သည် အလုံးစုံသော ကလျာဏဓမ္မတို့၏ အရင်းအမြစ်အခြေခံ ဖြစ်သောကြောင့် ကလျာဏမူလ တရားသုံးပါး မည်ကုန်၏။[1]

သဒ္ဓါဆိုသည်မှာ ယုံကြည်ထိုက်သော အမှန်တရားကို ယုံကြည်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤသဒ္ဓါကို ပသာဒလည်း ခေါ်သည်။ အဓိမောက္ခလည်း ခေါ်သည်။[1]

သတိဆိုသည်မှာ ကောင်းမြတ်သောအရာတို့၌ မမေ့မလျော့ မပျောက်မကွယ်နိုင်ရန် အဖန်ဖန် အာရုံပြုခြင်း ဖြစ်သည်။ သရဏလည်း ခေါ်၏။ ဥပဋ္ဌာနလည်း ခေါ်၏။[1]

ဟီရိဆိုသည်မှာ ရှက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ရှက်ခြင်း ဆိုသည်မှာ ရှက်သဖြင့် မကောင်းမှုသို့ မတိုးဝံ့ခြင်း ဖြစ်သည်။[1]

ဩတ္တပ္ပဆိုသည်မှာ ကြောက်ခြင်း၊ လန့်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အတဝာနုဝါဒဘေး၊ ပရာနုဝါဒဘေး၊ အပါယ်ဘေးတို့မှ ကြောက်လန့်သဖြင့် မကောင်းမှုသို့ မတိုးဝံ့ခြင်း ဖြစ်သည်။[1]

တတြမဇ္ဈတ္တာဆိုသည်မှာ ထိုထိုအာရုံ၌ ငြိတွယ်ခြင်း၊ ဆန့်ကျင်ခြင်း အစွန်းတို့မှ ကင်းလွတ်သဖြင့် လျစ်လျူအနေ၌ တည်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤတတြမဇ္ဈတ္တာကို ဗြဟ္မဝိဟာရအရာ၌ ဥပေက္ခာဗြဟ္မဝိဟာရ ခေါ်၏။ ဗောဇ္ဈင်္ဂအရာ၌ ဥပေက္ခာသဗ္ဗောဇ္ဈင် ခေါ်၏။[1]

ကာယပဿဒ္ဓိဆိုသည်မှာ စေတသိက်အပေါင်းဟူသော နာမကာယ၏ ငြိမ်းချမ်းခြင်း ဖြစ်သည်။[1]

စိတ္တပဿဒ္ဓိဆိုသည်မှာ စိတ်၏ ငြိမ်းချမ်းခြင်း ဖြစ်သည်။ ငြိမ်းချမ်းခြင်း ဆိုသည်မှာ ကုသိုလ်မှုတို့၌ မငြိမ်းချမ်းခြင်းကို ပြုတတ်ကုန်သော ပါပဓမ္မတို့နှင့် မယှဉ်သဖြင့် သမ္ပယုတ်တရားတို့၏ ကြည်လင်ချမ်းမြေ့ခြင်း ဖြစ်သည်။[1]

ကာယလဟုတာဆိုသည်မှာ နာမကာယ၏ ပေါ့ပါးခြင်း ဖြစ်သည်။[1]

စိတ္တလဟုတာဆိုသည်မှာ စိတ်၏ ပေါ့ပါးခြင်း ဖြစ်သည်။ ပေါ့ပါးခြင်း ဆိုသည်မှာ ကုသိုလ်မှုတို့၌ လေးလံခြင်းကို ပြုတတ်ကုန်သော ပါပဓမ္မနှင့် မယှဉ်သဖြင့် သမ္ပတရားတို့၏ ပေါ့ပါးခြင်း ဖြစ်သည်။[1]

ကာယမုဒုတာဆိုသည်မှာ နာမကာယ၏ နူးညံ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

စိတ္တမုဒုတာဆိုသည်မှာ စိတ်၏ နူးညံ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ နူးညံ့ခြင်း ဆိုသည်မှာ ကုသိုလ်မှုတို့၌ စိတ်၏ ခက်ထန်ကြမ်းတမ်းခြင်းကို ပြုတတ်ကုန်သော ပါပဓမ္မတို့နှင့် မယှဉ်သဖြင့် သမ္ပယုတ်တရားတို့၏ နူးညံ့ပျော့ပျောင်းခြင်းကို ဆိုလိုသည်။[1]

ကာယကမ္မညတာဆိုသည်မှာ နာမကာယ၏ အမှု၌ ကောင်းခြင်း ဖြစ်သည်။[1]

စိတ္တကမ္မညတာဆိုသည်မှာ စိတ်၏ အမှု၌ ကောင်းခြင်း ဖြစ်သည်။ အမှု၌ ကောင်းခြင်းဆိုသည်မှာ ကုသိုလ်မှုတို့၌ စိတ်၏ မကောင်းမွန်မခံ့ညားခြင်းကို ပြုတတ်ကုန်သော ပါပါဓမ္မနှင့် မယှဉ်သဖြင့် သမ္ပယုတ်တရားတို့၏ ကောင်းမြတ်ခံ့ညားခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ကုသိုလ်မှု၌ မငြင်းဆန်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။[1]

ကာယပါဂုညတာဆိုသည်မှာ နာမကာယ၏ လေ့လာခြင်း ဖြစ်သည်။[1]

စိတ္တပါဂုညတာဆိုသည်မှာ စိတ်၏ လေ့လာခြင်း ဖြစ်သည်။ လေ့လာခြင်းဆိုသည်မှာ ကုသိုလ်မှုတို့၌ စိတ်၏ ထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့ ရှိခြင်းကို ပြုတတ်ကုန်သော ပါပဓမ္မတို့နှင့် မယှဉ်သဖြင့် သမ္ပယုတ်တရားတို့၏ သွက်လက်ကျေမွန်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။[1]

ကာယုဇုကထာဆိုသည်မှာ နာမကာယ၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။[1]

စိတ္တုဇုကထာဆိုသည်မှာ စိတ်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဖြောင့်မတ်ခြင်း ဆိုသည်မှာ ကုသိုလ်မှုတို့၌ စိတ်၏ ကောက်ကျစ်ခြင်းကို ပြုလုပ်ကုန်သော ပါပဓမ္မနှင့် မယှဉ်သဖြင့် သမ္ပယုတ်တရားတို့၏ ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲမှု မရှိခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ။ သောတဏဆိုသည်မှာ တင့်တယ်ကောင်းမြတ်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။[1]

သမ္မာဝါစာဆိုသည်မှာ မုသာဝါဒ၊ ပိသုဏဝါစာ၊ ဖရုသဝါစာ၊ သမ္ဖပ္ပလာပတည်းဟူသော ဝစီဒုစရိုက်လေးပါးတို့မှ ကြဉ်ရှောင်ခြင်း ဖြစ်သည်။[1]

သမ္မာကမ္မန္တဆိုသည်မှာ ပါဏာတိပါတ၊ အဒိန္နာဒါန၊ ကာမေသုမိစ္ဆာစာရတည်းဟူသော ကာယဒုစရိုက်လေးပါးတို့မှ ကြဉ်ရှောင်ခြင်း ဖြစ်သည်။[1]

သမ္မာအာဇီဝဆိုသည်မှာ မကောင်းသော အသက်မွေးမှုတို့မှ ကြဉ်ရှောင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဝိရတိ ဆိုသည်မှာ ဒုစရိုက်မှ ကြဉ်ရှောင်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။[1]

ကရုဏာဆိုသည်မှာ ဆင်းရဲနေသောသတ္တဝါကို တွေ့မြင်လျှင် သနားခြင်း၊ ကြင်နာခြင်း၊ ညှာတာခြင်း ထိုဆင်းရဲမှ ကယ်ဆယ်လိုခြင်း ဖြစ်သည်။[1]

မုဒိတာဆိုသည်မှာ ချမ်းသာသောသတ္တဝါကို တွေ့မြင်လျှင် ဝမ်းသာခြင်း၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤတရား (၂) ပါးကို အသီးသီး ကရုဏာဗြဟ္မဝိဟာရ မုဒိတာဗြဟ္မဝိဟာရတို့ဟူ၍လည်း ခေါ်သည်။[1]

အပ္ပမညာ ဆိုသည်မှာ လူသတ္တဝါ၊ တိရစ္ဆာန်တို့မှ စ၍ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့ကို အာရုံပြု၍ ဆင်းရဲသော သတ္တဝါတို့ကို သနားခြင်း၊ ချမ်းသာဖြစ်သောကြောင့် အပ္ပမာနေသု သတ္တသု ဘဝါတိ အပ္ပမညာ ဟူသည်နှင့်အညီ အပ္ပမညာ မည်၏။