ဝံသာနုအထည်

ကမ္ဘာတွင် မြန်မာမျိုးတို့
ဓမ္မတာအမျိုးအမည် ဖျင်ပင်နီနှင့်
ဆင်ထဘီ တဘက်ကြမ်းတို့ကို
ရက်ကန်းတွင် လွန်းပြန်ထိုးပါလို့
ပန်းဆိုးကာ ကိုယ်စီဝတ်ကြရ
မိုးစွတ်နှင့် နေပူခံ။

သရက်ထည် နီအပြာနှင့်
ကတ္တီပါ ပလီပလာကြံလို့
အီတာလျံ ဂျာမန်ကလုပ်ခဲ့တဲ့
ပိတ်အုပ်တွေ ချည်တွေဆိုက်ပြန်တော့
ငွေပိုက်ဆံ ပုံကာနှင်းပါလို့
လုံကွင်းတွေ ဆင်ထဘီနှင့်
ပိတ်အင်္ကျီ ဖြူဖြူလွတို့ကို
တစ်လဆယ်ထည်ချုပ်နိုင်ရဲ့
မလုပ်ချင် ဝယ်လို့ပေါသည်ဟု
ရယ်မောကာ မိန်းမတွေတို့
ငြိမ်းပေကြပြန်။

ပြောကြသည့် စကားပုံကတော့
ပေါလှသည့်ကုန်ဟာ ရှားသည့်ဟု
ရှားတဲ့ကုန် တစ်ဖန်ပေါပြန်တော့
သင်္ဘောချည် ရှံချည်ထုပ်ကဲ့ပြင်
အပ်ချုပ်ရန် အပ်ချည်လုံးကိုမှ
လွယ်တကူ ဝယ်ယူလို့မသုံးနိုင်ဘု
နယ်လုံးကျွတ် တို့နိုင်ငံ
မြို့ခရိုင်မကျန်ပ ခက်စတောင်း။

ယာပြင်မှာ ဝါပင်တွေကြဲမိရင်
တာရဲတွေ ဆွေတလုပ်တို့က
ငွေထုတ်ကာ ကိုယ်စီငှားကြလို့
ပွဲစားတွေ ဝယ်ယူလာကြရ
စူလျာ ဖျင်တဘက်ကိုမှ
တင်ပခွက်လုံအောင် မဖုံးနိုင်ဘု
သက်ဆုံးတိုင် ရှည်ကြာနေကြရ
သည်ဝါတွေတစ်ပြည်တစ်ရွာသို့သို့ဖြင့် မရောင်းကြပါနှင့်
၎င်းဝါအထည်ဖြစ်တော့ကမှ
ချည်ရှစ်ဆယ် အစိတ်ပေးရလိမ့်
ပိတ်ဈေးမှာ အလွန်တိုသောကြောင့်
အရင်လိုမဝယ်နိုင်၍
ပိတ်အင်္ကျီ လျှိုမစွတ်ရပေဘု
ကိုယ့်အဝတ် ကိုယ်ရိုသေလို့
မိန်းမတွေ အငြိမ်မနေကြစမ်းပါနှင့်
ရက်ကန်းမှာ ဗိုင်းဝါအလုပ်ကိုဖြင့်
အများတကာကို အားမနာလို့မဟုတ်ပါဘု
အသွားအလာ ခါးဗလချာ မစုတ်ရအောင်လို့ကွယ်
အားထုတ်ဖို့ကောင်း။