အလက်ဇန္ဒား ဖလင်းမင်း

၁၉၂၈ ခုနှစ်တွင် ဓာတ်ခွဲခန်းမှ စတက်ဖိုင်လို ကော့ကပ်စ် ဘက်တီးရီးယားကို လေတွင်ကြာကြာထားသောအခါ မှိုတက်လာသည်ကို တွေ့ရသည်။ ယင်းမှို၏ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ စတက်ဖိုင်လို ကော့ကပ်စ် ဘက်တီးရီးယားတို့် ပျက်စီးသွားရပုံကိုလည်း တွေ့ရှိရသည်။ ဤတွင်မှိုသည် ဘက်တီးရီးယားကို သေစေနိုင်သည့် အဆိပ်အတောက် တစ်မျိုးဖြစ်ရမည်ဟု သူက ကောက်ချက်ချသည်။ မကြာမီတွင် လူကိုဒုက္ခပေးသည့် အခြားဘက်တီးရီးယားများ ကြီးထွားမှုကိုလည်း အလားတူ ဝတ္ထုပစ္စည်းမျိုးက ဟန့်တားပေးပုံကိုလည်း သူပြသနိုင်ခဲ့သည်။

ဤပစ္စည်းကို ပင်နီဆီလီယံ နိုတေတန်မှိုမှ ရသည့်အတွက် ပင်နီဆီလင်ဟု သူက မှည့်ခေါ်ခဲ့သည်။ ယင်းမှာ လူနှင့် သတ္တဝါများအတွက် အဆိပ်အတောက် မဖြစ်စေပါ။

ဒေါက်တာဖလင်းမင်းက ၎င်း၏ တွေ့ရှိချက်များကို ၁၉၂၉ ခုနှစ်တွင် ပုံနှိပ် ထုတ်ဝေသည်။ ဆေးသိပ္ပံလောကတွင် အလွန်အရေးပါမည်ဟု တင်ပြသည်။ သို့သော် ပင်နီဆီလင် အသန့်လုပ်နည်းကို သူကိုယ်တိုင် မတွေ့ခဲ့သေးပေ။ ၁၉၃၀ ပြည့်နှစ် နောက်ပိုင်း ဗြိတိန်အမျိုးသား ဆေးဝါးသုတေသီများ ဖြစ်ကြသည့် ဟောင်းဝါ့ ဝေါ်လတာ ဖလိုရီ (Howard Walter Florey) နှင့် အန့် ဗိုးရစ် ချိန်း (Ernst Boris Chain) တို့က ဒေါက်တာဖလင်းမင်း၏ နည်းအရ ပင်နီဆီလင်ကို သန့်စင်စမ်းသပ်သောအခါ ပထမတွင် တိရစ္ဆာန်များကို စမ်းသပ်အောင်မြင်ကြောင်း တွေ့ရသည်။

၁၉၄၁ ခုနှစ်တွင် ပင်နီဆီလင်ကို လူများနှင့် ပတ်သက်စမ်းသပ်သည်။ အောင်မြင်၍ ၁၉၄၅ ခုနှစ် စစ်ပြီးသောအခါ ပင်နီဆီလင်ကို ကမ္ဘာနှင့်အဝန်း အသုံးပြုလာသည်။ လူကို အန္တရာယ်ပေးသည့် မိုက်ခရိုအော်ဂဲနစ်ဇင် (micro organism) ရောဂါပိုးမွှားကြီးများကို ပင်နီဆီလင်က လူကို အန္တရာယ်ပေးသည့် မိုက်ခရိုအော်ဂဲနစ်ဇင် ရောဂါပိုးမွှားကြီးများကို ပင်နီဆီလင်က လုံးဝနှိမ်နင်းပေးသည်။ ဒေါက်တာဖလင်းမင်းမှာ ၁၉၅၅ ခုနှစ်တွင် ကွယ်လွန်ခဲ့သည်။