ပိုးစုန်းကြူး

ပိုးစုန်ကြူးများသည် များစွာသော အခြားသက်ရှိများသကဲ့သို့ မြေယာအသုံးပြုမှုပြောင်းလဲခြင်းကြောင့် တိုက်ရိုက်ထိခိုက်မှုများရှိနေသည် (ဥပမာ၊ ကျက်စားရာဧရိယာနှင့် ဆက်သွယ်မှုဆုံးရှုံးခြင်း) အဓိပ္ပါယ်မှာ ကုန်းဂေဟစနစ်အတွက် ဇီဝမျိုးကွဲအပြောင်းအလဲများ၏ အဓိကမောင်းနှင်သူဟုဆိုလိုသည်။[5] မျိုးပွားရန် ကိုယ်ပိုင်အလင်းရောင်ကို မှီခိုရသောကြောင့်[6] ပတ်ဝန်းကျင်၏ အလင်းအားအဆင့်အပေါ် အလွန် မူတည်နေသလို အလင်းညစ်ညမ်းခြင်းကြောင့် အလွန်ထိခိုက်လွယ်ကြသည်။[6] [7] လေးနှစ်ကျော် တိုပွားလာမှုကိုစောင့်ကြည့်လေ့လာရာတွင် ပိုးစုန်းကြူးများအပေါ် တိုက်ရိုက်ကျရောက်သည့် တောက်ပသော အလင်းရောင်၏ ဆိုးကျိုးများကို ၂၀၁၅ ခုနှစ်တွင် ပထမဦးဆုံးအကြိမ်တိုင်းတာပြီး ပြသနိုင်ခဲ့သည်။[8] မကြာသေးခင်က များစွာသောလေ့လာချက်များအရ လူလုပ်အလင်းရောင်များသည် ပိုးစုန်းကြူးများအပေါ် နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း သက်ရောက်နေသည်။[9] [10] ပိုးစုန်းကြူးများသည် အင်းဆက်များကြားတွင် တစ်မူထူးခြားသည်။ သာမန်လူများပင် အလွယ်တကူ သိရှိနိုင်ပြီး လူမြင်ကွင်း၌ အထင်ကရဖြစ်သည့် မျိုးစိတ်ဖြစ်ကာ ညဘက်ကျက်စားသော တောရိုင်းသတ္တဝါလောက၌ အလင်း၏အကျိုးသက်ရောက်မှုအား လေ့လာရာတွင် စံပြ စံနမူနာကာင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ပြောင်းလဲမှုအား လျင်မြန်စွာ တုံ့ပြန်ခြင်းနှင့် ယင်းတို့၏ အာရုံခံမှုစနစ်ကြောင့် ညဘက် အလင်းတု ဖန်တီးမှုအတွက် ပိုးစုန်းကြူးတို့သည် ကောင်းမွန်သော သက်ရှိဇီဝပြသသူများ ဖြစ်ကြသည်။[7][8]

A larviform female showing light-emitting organs on abdomen

အရောင်၊ ပုံသဏ္ဍန်၊ အရွယ်အစားနှင့် ဦးမှင် ကဲ့သို့သော အင်္ဂါရပ်များသည် ယေဘုယျ အသွင်အပြင်တွင် ကွဲပြားမှု များစွာရှိသည်။ မျိုးစိတ်အပေါ် မူတည်၍ အရွယ်အစားသည် အတော်အတန် ခြားနားပြီး အကြီးဆုံးမှာ တစ်လက်မ အထိရှိသည်။ သို့သော်လည်း အချို့အမ မျိုးစိတ်များသည် အထီးများနှင့် အသွင်အပြင် ဆင်တူသည်။ များစွာသော ပိုးစုန်းကြူး မျိုးစိတ်များတွင် ပိုးလောင်းပုံစံ အမများကို တွေ့ရသည်။ အရွယ်ရောက်ကောင်များတွင် စုပေါင်းမျက်လုံး (အဆစ်ပါသည့်မျက်လုံး) များရှိသောကြောင့်သာလျှင် ဤအမများကို သားလောင်းများနှင့် မကြာခဏဆိုသလို ခွဲခြားနိုင်သည်။ အမ၏စုပေါင်းမျက်လုံးသည် အထီးမျက်လုံးထက် များစွာသေးငယ်ကာ ရံခါ၌ မျက်လုံး၏ ယခင်အနေအထား(အဆင့်)သို့ပြန်ရောက်ရှိမှုများပြားသည်။[11] လူအများစု မြင်တွေ့ရသည့် ပိုးစုန်းကြူးသည် ညတွင်ကျက်စားသည်။[12] မျိုးစိတ်အများစုသည် နေ့တွင်ကျက်စားသည်။ နေ့တွင် ကျက်စားသော မျိုးစိတ်များသည် အလင်းမထုတ်လွှတ်သော်လည်း အရိပ်ကျသောနေရာများ၌ အချို့မျိုးစိတ်များသည် အလင်းထုတ်လွှတ်ကောင်း ထုတ်လွှတ်နိုင်သည်။

အမတစ်ကောင်သည် မိတ်လိုက်ပြီး ရက်အနည်းငယ်အကြာတွင် သန္ဓေအောင်ဥများကို မြေမျက်နှာပြင် သို့မဟုတ် အောက်ဘက်တွင် ဥချသည်။ သုံးပတ်မှ လေးပတ်အကြာတွင် ဥများပေါက်လာပြီး သားလောင်းများကို နွေရာသီကုန်သည်အထိ အစာကျွေးရသည်။ သားလောင်းများကို Glowworms (မီးလင်းသည့် ပိုးကောင်) ဟုခေါ်သည်။ (မျိုးမတူသော ယင်ကောင်၏ မျိုးစု Arachnocampa နှင့် ပိုးတောင်မာ မျိုးရင်း Phengodidae နှင့် မရောထွေးပါနှင့်) lampyrid သားလောင်းများ၏ မျက်စိသည် ရိုးရှင်းသည်။ Glowworm ဟူသော စကားရပ်ကို အရွယ်ရောက်ကောင်များနှင့် Lampyris noctiluca ကဲ့သို့သော မျိုးစိတ်များ၏ သားလောင်းတွင် အသုံးပြုသည်။ ဥရောပရှိ မပျံသန်းနိုင်သော အရွယ်ရောက် အမများသာလျှင် တောက်ပစွာ လင်းသည်။ ပျံသန်းနိုင်သော အထီးများသည် ပျော့ပြောင်းပြီး ပြတ်တောင်းပြတ်တောင်း လင်းသည်။

ပိုးစုန်းကြူးများသည် ပိုးလောင်းအဆင့်တွင် ဆောင်းခိုတတ်ကြသည်။ အချို့မျိုးစိတ်များသည် နှစ်ပေါင်းများစွာကြာသည်။ အချို့သည် မြေအောက်တွင် တွင်းများတူး၍ ဆောင်းခိုကြပြီး သစ်ခေါက်အတွင်း သို့မဟုတ် အောက်ဖက်တွင် နေ၍လည်း ဆောင်းခိုတတ်ကြသည်။ နွေဦးကာလ ရောက်မှသာ ပေါ်ထွက်လာသည်။ ခရုများ၊ တီကောင်များ၊ အင်းဆက်များကို ရက်သတ္တပတ်များစွာ စားသုံးပြီးနောက် တစ်ပတ်မှ နှစ်ပတ်ခွဲ အဖို့ ပိုးတုန်းလုံးဖြစ်လာပြီး အရွယ်ရောက်ကောင်များ ဖြစ်လာကြသည်။ မျိုးစိတ် အများစု၏ သားလောင်းများသည် အခြား ပိုးလောက်လမ်း ကုန်းခရုနှင့် ပတ်ကျိများကို စားသည်။ အချို့သည် အစာခြေအရည်ကို သားကောင်ဆီသို့ တိုက်ရိုက်ပို့ဆောင်ပေးသော မြောင်းပါသည့် အောက်မေးရိုး (ကိုက်ရန်၊ တုပ်ရန် ပါးစပ်ပိုင်း) ပါရှိသည်။ ဥရောပ မီးလင်းသည့် ပိုးတောင်မာ ကဲ့သို့သော Lampyris noctiluca တွင် ပါးစပ်မရှိပါ။ အခြား အရွယ်ရောက်ကောင်များ ဝတ်မှုန်နှင့် ဝတ်ရည် စားသုံးစဉ်တွင် အချို့သည် အမဲလိုက်စားသည်။

ကျောရိုးရှိ သားရဲတိရစ္ဆာန်များအတွက် ပိုးစုန်းကြူး အများစုသည် မနှစ်မြို့ဖွယ်ကောင်းသည်။ lucibufagins ဟုလူသိများသော steroid pyrones အုပ်စုတစ်စုကြောင့် ဖြစ်ရာ ၎င်းသည် အဆိပ် ရှိသည့် ဖားပြုတ်တွင် တွေ့ရသည့် cardiotonic bufadienolides နှင့်ဆင်တူသည်။[13]