မသိုးသင်္ကန်း

သိုး၊ မသိုး၊ ဆိုရာ၌လည်း လောက၌ လူတို့စားသောက်သော အချို့အစာအာဟာရသည် ညဉ့်လွန်၍ နောက်တစ်နေ့သို့ကူးသွားလျှင် သိုးတတ်သည်ကို အစွဲပြု၍ မသိုးသော သဘောရှိသော သင်္ကန်းကိုလည်း နောက်တစ်နေ့သို့ကူးသွားလျှင် တင်စား၍ သိုးသည်။ နေ့ချင်းပြီး ဖြစ်လျှင် မသိုးဟု သုံးစွဲကြခြင်းဖြစ်သည်။

တန်ဆောင်မုန်း လဆန်း ၁၄ ရက်နေ့နေဝင်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် လူအများကို ဖိတ်ကြား၍ ဝါစေ့ကို ကြဲပက်ကြရသည်။ ဤကဲ့သို့စတိကြဲပက်ပြီးလျှင် ဝါပေါက်ကိုကောက်၍ ဝါဖန်ကြ၏။ ဝါကြိတ်ကြ၏။ ရသောဝါ ဂွမ်းကို ဖတ်ကြရသည်။ တစ်ဖန် ဂွမ်းဖတ်ကို ဗိုင်းတောင့် လိပ်ကြပြန်သည်။ ဗိုင်းတောင့်ကို ချည်ငင်ကြ၏။ ချည်ခင်ကို ယောက်ကြ၏။ ယောက်ပြီး ချည်ခင်ကို ချည်ဆိုး၊ အစာတင်ပြီးလျှင် မီးတွင်လှန်းကြ၏။ သွေ့ခြောက်အောင်လှန်းပြီး ချည်ကို ရက်ဖောက်ယောက်ကြ၏။ ရက်ဖောက်ယောက်ပြီးလျှင် ရက်ကန်းရှယ်ကြသည်။ ရှယ်ပြီးလျှင် ရက်ကန်းစင်သို့တင်၍ လျင်မြန်စွာ ဆက်လျက် သင်္ကန်းဖြစ်အောင် ရက်ကြရသည်။ နေအရုဏ် မတက်မီ ရက်ပြီးချုပ်ပြီး၍ ရသောသင်္ကန်းကို မြတ်စွာဘုရားအား ရည်စူး၍ ကပ်လှူကြရာ ထိုသင်္ကန်းကို မသိုးသင်္ကန်းဟု ခေါ်သည်။[1]

1. မြန်မာ့စွယ်စုံကျမ်း၊ အတွဲ(၈)