တီးတိန်မြို့နယ်

တီးတိန်မြို့ မြို့မရပ်ကွက်ရှိ ဗန်ဆန်ဒိမ်အရပ်တွင်ရှိသော ရေကန်အား အဝေးမှကြည့်သောအခါ နေ့ဘက်တွင် နေရောင်ခြည်အလင်း၊ ညဘက်တွင် ပိုးစုန်းကြူးအလင်းတို့ကြောင့် နေ့ရောညပါ တလက်လက်တောက်ပပြီး ရောင်ပြန်ဟပ်နေသည်ကို အစွဲပြု၍ တလက်လက်တောက်ပနေသောရေပြည့်အိုင် တဲဒိမ်ဟု ခေါ်လာခဲ့ကြသည်။ တီးတိန်မြို့နယ်ကို ကိုလိုနီခေတ်အတွင်း ကမ်းဟောက်၊ ဆုတ်တဲ၊ စီယန်တိုက်နယ်ဟူ၍ တိုက်နယ် ၃ ခု ခွဲခြား အုပ်ချုပ်ခဲ့သည်။၁၉၇၃ ခုနှစ် စက်တင်ဘာလ ၁၇ ရက်နေ့တွင် ပြည်ထဲရေးနှင့် သာသနာရေးဝန်ကြီးဌာနမှ မြို့နယ်အဖြစ် သတ်မှတ်ခဲ့သည်။[2]တီးတိန်မြို့နယ်အတွင်းတွင် တီးတိန်မြို့နှင့် ခိုင်ကမ်းမြို့တို့ ပါဝင်သည်။

မြောက်လတ္တီတွဒ် ၂၃ ဒီဂရီ ၃၀ မိနစ်၊ အရှေ့လောင်ဂျီတွဒ် ၉၃ ဒီဂရီနှင့် ၉၄ ဒီဂရီ ၁၅ မိနစ်အကြားတွင် တည်ရှိသည်။ အရှေ့မှ အနောက်သို့ မိုင် ၄၂၊ တောင်မှမြောက်သို့ ၃၁ မိုင်ရှိပြီး ၉၄၉.၆၉ စတုရန်းမိုင် ကျယ်ဝန်းသည်။[2]

တီးတိန်မြို့နယ်တွင်နေထိုင်ကြသော တိုင်းရင်းသားလူမျိုးစုများတွင် ချင်းလူမျိုးများ အများဆုံးနေထိုင်ကြသည်။ ထို့နောက် ဗမာ၊ ကရင်၊ ရခိုင်၊ ကချင်၊ ရှမ်းနှင့် အခြားလူမျိုးများ အစဉ်လိုက်များပြားစွာနေကြသည်။ ကိုးကွယ်မှုအနေဖြင့် ခရစ်ယာန်ဘာသာကို အများဆုံး ကိုးကွယ်ကာ ဗုဒ္ဓဘာသာကိုးကွယ်သူဦးရေမှာ အစဉ်လိုက်များပြားသည်။ မြို့နယ်ဦးရေ၏ ၀.၀၆၉% မှာ အခြားသော နိုင်ငံခြားလူမျိုးနွယ်ဝင်များဖြစ်သည့် အိန္ဒိယနှင့် တရုတ်စသည့်လူမျိုးများဖြစ်သည်။

တီးတိန်မြို့နယ်သည် ချင်းပြည်နယ်အတွင်းရှိ စီးပွားရေးအချက်အခြာကျသောမြို့နယ် ဖြစ်သည်။ မြို့နယ်နေလူထုသည် စိုက်ပျိုးရေးလုပ်ငန်းနှင့် ဝန်ဆောင်မှုလုပ်ငန်းကို အဓိကထား လုပ်ကိုင်ကြသည်။ မြို့နယ်၏ အဓိကထွက်ကုန်မှာ ပန်းသီး၊ လိမ္မော်နှင့် ကော်ဖီတို့ဖြစ်ပြီး စစ်ကိုင်းတိုင်းဒေသကြီးသို့ အဓိကတင်ပို့သည်။ မြို့နယ်အတွင်း နိုင်ငံပိုင် ပိုးချည်စက်ရုံ၁ရုံ တည်ရှိသည်။

တီးတိန်မြို့နယ်သည် ကလေး-တီးတိန်-တွန်းဇန်-ကျီခါးကားလမ်းမပေါ်တွင် တည်ရှိ၍ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးကောင်းမွန်သည်။ တပ်မတော်ပိုင် ယာယီရဟတ်ယာဉ်ကွင်း ၂ ကွင်းရှိသည်။ ကလေးမြို့နှင့် ခရီးသည်တင်ယာဉ်လိုင်းများရှိသည်။