ဘီးလင်းမြို့

ဘီးလင်းမြို့နယ်သည် မိုးများသော ဒေသဖြစ်သည်။ မိုးရာသီတွင် ဘီးလင်းမြို့သည် ရေလွှမ်းမိုးတတ်သည်။ မုတ္တမပင်လယ်ကွေ့နှင့် နီးကပ်သော မြို့နယ်ဖြစ်၍ အပူအအေး မပြင်းထန်လှချေ။

ကူးသန်းသွားလာရေး လမ်းပန်းအဆက်အသွယ်များမှာ ကျိုက်ထို-မုတ္တမ မော်တော်ကားလမ်း (၈၃ မိုင်) သည် ဘီးလင်းမြို့နှင့် သထုံမြို့ကို ဖြတ်၍သွားသည်။ ဘီးလင်းမြို့သည် ကျိုက်ထိုနှင့် ၁၉ မိုင်ခန့်ကွာဝေး၍ သထုံနှင့် ဘီးလင်းသည် ၂၃ မိုင်ခန့်ဝေးသည်။ ဘီးလင်းမြို့ကိုပတ်၍ ကရင်ပြည်နယ် ဖာပွန်မြို့သို့မော်တော် ကားလမ်းရှိသည်။ ၇၃ မိုင်ရှည်လျားသည်။ ပဲခူး-မုတ္တမ ( မော်လမြိုင် ) မီးရထား လမ်းသည် ဘီးလင်းမှ ၄ မိုင် ခန့်ဝေးသော နှင်းပုလဲဘူတာကို ဖြတ်ကျော်၍ သွားလေသည်။

ဘီးလင်းမြို့၌ မြို့ပိုင်ရုံး၊ မြို့နယ်တရားမနှင့် ရာဇဝတ်တရားသူကြီးရုံး၊ မြို့နယ်သမဝါယမရုံး၊ စာတိုက်၊ ဆေးရုံ၊ အစိုးရတန်းမြင့်ကျောင်း၊ ဈေးစသည့် အစိုးရ အဆောက် အအုံများ ရှိသည်။ ရှေးအခါက အရောင်းအဝယ် စည်ကားသော မြို့တစ်မြို့ဖြစ်ခဲ့သည်။ ယခုအခါမူ စစ်ဘေး စစ်ဒဏ်ကို ခံခဲ့ရသဖြင့် လည်းကောင်း၊ ပြည်တွင်း သောင်းကျန်းမှုများကြောင့် လည်းကောင်း မြို့အခြေအနေများစွာ ပျက်ပြားခဲ့သည်။

ဘီးလင်းမြို့တွင် ထင်ရှားသော ဘုရားစေတီများမှာ ဘီးလင်းမြို့မှ ၃ မိုင်ခန့်ကွာဝေးသော ကုသိဇ္ဈာရုံ ဘုရားနှင့် မြို့ပေါ်ရှိ ကြေးသွန်းဘုရားများ ဖြစ်ကြသည်။ ဘုရားပွဲတော်များကို တပေါင်းလတွင် ကျင်းပသည်။ မြို့၏ အရှေ့ဘက် ရွှေရောင်ပြတောင်ပေါ်ရှိ ဘုရားစေတီသည်လည်း ထင်ရှားသော စေတီတစ်ဆူ ဖြစ်သည်။ ဗုဒ္ဓအယူဝါဒီ မြန်မာလူဦးရေ များပြားသောမြို့ဖြစ်သဖြင့် မြို့ပေါ်တွင် ဘုန်းကြီးကျောင်းပေါင်း ၂ဝ ကျော်မျှ ရှိလေသည်။

ဘီးလင်း ဟူသော အမည်သည် ဝီလှီ ( ပီးလမ်း ) ဟူသော မွန်စကားမှ ဆင်းသက်လာခြင်း ဖြစ်၍ မြစ်ဖြတ်သောမြို့ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ယခုတိုင် ဘီးလင်းကျိုးရွာဟု ခေါ်တွင်သော တစ်ဖက်ကမ်းတွင် ပဲ့ကျန်ခဲ့သည့် ဘီးလင်းမြို့နေရာကို တွေ့ကြရသေးသည်။ ဘီးလင်းမြို့ကို တပ်မြို့အဖြစ် စတင်တည်ထောင်ခဲ့သည်ဟု အဆိုရှိသည်။ မြတ်စွာဘုရား ပရိနိဗ္ဗာန် စံတော်မူပြီးနောက်တွင် သောဏထေရ်နှင့် ဥတ္တရထေရ်တို့သည် သာသနာပြုရန် ရာမညတိုင်းသို့ကြွရောက်လာကြသည်။ ထိုမထေရ်မြတ်တို့ ကြွရောက်လာသော ဂေါမတ္တိကနဂရမြို့သည် ဘီးလင်းမြို့နယ်အတွင်းရှိ ကေလာသတောင်ထိပ် စေတီ၏ အနောက်တောင်တွင် အရှေ့တစ်ဝက် တောင်ထိပ်၊ အနောက် တစ်ဝက် မြေညီ၌ တည်သည်။ တင်လဲချက်သော လူတို့အိမ်ကဲ့သို့အိမ်အများရှိ သောကြောင့် ဂေါမတ္တိကဟု ခေါ်တွင်၍ တိုက်ကုလားမြို့ဟုလည်း နှောင်းခေတ်တွင် ခေါ်ဝေါ်ကြသည်။ ယခုတိုင် တိုက်ကုလားမြို့ဟောင်း နေရာ၊ သို့မဟုတ် တောင်စွန်းဟုခေါ်သော နေရာတွင် မြို့ဟောင်းအပျက်အစီးနေရာကို တွေ့ကြရသေးသည်။

ဘီးလင်းမြို့နယ် အတွင်းရှိ ဇုတ်သုတ်ရွာ အနီးတွင်လည်း ရှေးမြို့ဟောင်း အဆောက်အအုံများကို တူးဖော် တွေ့ရှိရသည့်ပြင်၊ စေတီပုထိုးများတွင်လည်း ကျောက်စာများကို တွေ့ရသည်။ အထက်တွင် ဖော်ပြခဲ့သော ကုသိဇ္ဈာရုံဘုရားသည် သောဏထေရ်နှင့် ဥတ္တရထေရ်တို့ကို အကြောင်းပြုပြီး ဘုရားဆံတော်ဌာပနာရာ တန်ခိုးကြီးဘုရား ဖြစ်လေသည်။[2]

ဘီးလင်းမြို့နယ်၌ အထက်တန်းကျောင်း ၂ ကျောင်း ရှိသည်။ မူလတန်းကျောင်းပေါင်း များစွာရှိသည်။ ထို့ပြင် ဘုန်းတော်ကြီးသင်ပညာရေးကျောင်းများစွာလည်း ရှိသည်။

အများစုမှာဗုဒ္ဓဘာသာကိုးကွယ်သူများ ဖြစ်ကြသည်။ မြောက်ဘက်တွင် ကုသိနာရုံတောင်၊ ဒေးခင်တောင်တို့ ရှိသည်။ ဘီလင်းမြို့ အလယ်ပိုင်းတွင် ဘီးလင်းချောင်းရှိပြီး မိုးရာသီ၌ ရေကြီးလေ့ရှိသည်။ မြို့၏ မြောက်ဘက်မှ ကရင်ပြည်နယ် ဖားအံမြို့သို့ သွားရာလမ်းရှိသည်။

မြေပြန့်မြေနိမ့်ဒေသများသည် မြေဩဇာကောင်း၍ စပါးစိုက်ပျိုး ဖြစ်ထွန်းသည်။ တောင်ကုန်း တောင်တန်းဒေသများတွင် ကရင်လူမျိုးများ၊ ပအိုဝ်းလူမျိုးများသည် တောင်ယာများ လုပ်ကိုင်ကြသည်။ ဘီးလင်းနယ်တွင် ကြံများကိုလည်၊ အကြီးအကျယ် စိုက်ပျိုးလုပ်ကိုင်ကြလေသည်။ ဗမာလူမျိုး၊ ကရင်လူမျိုးများ အများဆုံး နေထိုင်ကြသည်။ ဝလူမျိုး၊ ပအိုဝ်းလူမျိုးများလည်း နေထိုင်ကြသည်။ အများစုမှာ ဥယျာဉ်ခြံမြေ ကို လုပ်ကိုင်ကြပြီး ရာဘာစိုက်ပျိုးရေ:လည်း ထွန်းကားသည်။ မြို့၏ အနောက်ဘက်တွင် သကြားစက်၊ တာယာစက်ရုံ၊ တို့ ရှိသေးသည်။ အဓိက ထွက်ကုန်များမှာ ရော်ဘာ၊ တောင်ထန်း၊ သစ်၊ ဆီအုန်း၊ တာယာ၊ ကြံ၊ သကြား စသည်တို့နှင့် အခြား လူသုံးကုန် ပစ္စည်းများ ဖြစ်ကြသည်။

1. သန်းခေါင်စာရင်း အစီရင်ခံစာ။ ၂၀၁၄ ခုနှစ် လူဦးရေနှင့် အိမ်ထောင်စု သန်းခေါင်စာရင်း အစီရင်ခံစာ။ အတွဲ-၂။ နေပြည်တော်: လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေးနှင့် ပြည်သူ့အင်အား ဝန်ကြီးဌာန။ မေ ၂၀၁၅။ pp. ၅၉။
2. မြန်မာ့စွယ်စုံကျမ်း၊ အတွဲ(၈)