ကျန်းမာရေး ဝန်ကြီးဌာန

1. ဦးလှမင်း (၁၉၄၃-၁၉၄၅)
2. ဦးဘဂျမ်း (၁၉၄၅-၁၉၄၇)

1. ဦးအောင်ဇံဝေ
2. ဦးခင်မောင်လတ်
3. ဒေါက်တာစိန်ဘန်း
4. ဦးဘစော
5. ဦးလှမင်း

1. ဦးထွန်းတင် (၁၉၅၈-၁၉၆၀)

1. မစ္စတာစူလတန်မာမွတ် (၁၉၆၀-၁၉၆၂)

1. ဗိုလ်မှူးချုပ်သန်းဖေ (၁၉၆၂)
2. ဗိုလ်မှူးကြီးလှဟန် (၁၉၆၄-၁၉၇၄)

1. ဒေါက်တာလှဟန် (၁၉၇၄)
2. ဦးကြည်မောင် (၁၉၇၄-၁၉၇၈)
3. ဦးဝင်းမောင် (၁၉၇၈-၁၉၈၁)
4. ဦးထွန်းဝေ (၁၉၈၁-၁၉၈၈)

1. ဗိုလ်မှူးကြီးဖေသိန်း (၁၉၈၈-၁၉၉၃)
2. ဒုတိယဗိုလ်ချုပ်ကြီးသန်းညွန့်(၁၉၉၃-၁၉၉၆)

1. ဦးစောထွန်း (၁၉၉၆-၁၉၉၇)
2. ဗိုလ်ချုပ်ကတ်စိန် (၁၉၉၇-၂၀၀၃)
3. ပါမောက္ခဒေါက်တာကျော်မြင့် (၂၀၀၃-၂၀၁၁)[1]

1. ပါမောက္ခဒေါက်တာဖေသက်ခင် (၂၀၁၁-၂၀၁၄)
2. ဒေါက်တာသန်းအောင် (၂၀၁၄-၂၀၁၆)

1. ဒေါက်တာမြင့်ထွေး (၂၀၁၆-)

ကျန်းမာရေး ဝန်ကြီးဌာန၏ လက်အောက်တွင်အောက်ပါ ဦးစီးဌာနများကို ထပ်မံခွဲထားပါသည်။ ၎င်းဦးစီးဌာနများမှာ-

1. ပြည်သူ့ကျန်းမာရေးဦးစီးဌာန (ယခင် ကျန်းမာရေး ဦးစီးဌာန)
2. ကုသရေးဦးစီးဌာန (ယခင် ကျန်းမာရေး ဦးစီးဌာန)
3. ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ လူ့စွမ်းအားအရင်းအမြစ် ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေးနှင့် စီမံခန့်ခွဲရေးဦးစီးဌာန
4. ဆေးသုတေသနဦးစီးဌာန
5. တိုင်းရင်းဆေးပညာဦးစီးဌာန
6. အစားအသောက်နှင့် ဆေးဝါးကွပ်ကဲရေးဦးစီးဌာန တို့ဖြစ်သည်။

မြန်မာနိုင်ငံ ကျန်းမာရေးဝန်ကြီး ဌာန လုပ်ငန်းများကို ယခင်က ပြည်သူ့ဝန်ထမ်း ဝန်ကြီးဌာန၌ တွဲဖက်ထားရှိသည်။ ၁၉၅၃ ခုနှစ် မတ်လတွင် ကျန်းမာရေး ဝန်ကြီးဌာန သီးခြားဖွဲ့စည်း၍ ကျန်းမာရေးလုပ်ငန်းဆိုင်ရာများကို တိုးချဲ့ကာ အားသွန်ဆောင်ရွက်လျက် ရှိသည်။

ဤဝန်ကြီးဌာနရှိ အတွင်းဝန်များအောက်တွင် ညွှန်ကြားရေးဝန် တစ်ဦးရှိသည်။ ထိုညွှန်ကြားရေးဝန်ကို ကူညီရန် ဒုတိယညွှန်ကြားရေးမှူးဝန် ၄ ဦး၊ အုပ်ချုပ်ရေးအရာရှိတစ်ဦးနှင့် လက်ထောက်ညွှန်ကြားရေးဝန်များ ထားရှိသည်။ မြို့နယ်တစ်ခုလျှင် ဆေးရုံတစ်ခုရှိရမည်ဆိုသော ပြည်တော်သာဆောင်ပုဒ်အရ နိုင်ငံတော်အစိုးရသည် ခရိုင်ဆေးရုံကြီးများ၊ မြို့နယ်ဆေးရုံများ၊ ဆေးပေးခန်းများကို အနှံ့အပြား ဖွင့်လှစ်လျက်ရှိသည်။ ၁၉၅၂ ခုနှစ်တွင် ဆေးရုံပေါင်း ၂၁၄ ရုံရှိ၍ ဆေးပေးခန်းပေါင်း ၁၂၁ ခန်း ရှိလေသည်။ ထိုဆေးရုံများအပြင် စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံ၊ ခွေးရူးကိုက်ရောဂါကုဆေးရုံ၊ ကုဋ္ဌနူနာဆိုင်ရာ ရောဂါကုဆေးရုံ၊ ကာလသားရောဂါကုဆေးရုံနှင့် တီဘီရောဂါကု ဆေးရုံများလည်း ရှိသည်။

၁၉၅၃ ခုနှစ်တွင် ပေါ်လီကလင်းနစ် ကျန်းမာရေးအဖွဲ့ ဆေးပေးဌာနများကိုလည်း ဖွင့်လှစ်ခဲ့သည်။

[2]