ဟနွိုင်းမြို့
ဟနွိုင်းမြို့သည် ဗီယက်နမ်နိုင်ငံ၏ မြို့တော်နှင့် ဒုတိယအကြီးဆုံးမြို့ဖြစ်သည်။ ၂၀၀၉ ခုနှစ် စာရင်းအရ လူဦးရေ ၆.၅ သန်း နေထိုင်လျှက် ရှိသည်။ ၁၀၁၀ ခုနှစ်မှ ၁၈၀၂ ခုနှစ် အထိ ၎င်းသည် ဗီယက်နမ်နိုင်ငံရေး အတွက် အချက်အချာကျရာ နေရာဖြစ်ခဲ့သည်။ ငုယင်မင်းဆက် ဟျူမင်းလက်ထက်တွင် ဟနွိုင်း၏ ထည်ဝါမှုတို့ မှေးမှိန်သွားခဲ့သည်။ ၁၉၀၂ ခုနှစ်မှ ၁၉၅၄ အထိ ပြင်သစ်အင်ဒိုချိုင်းနား၏ မြို့တော်ဖြစ်ခဲ့ပြီး ၁၉၅၄ မှ ၁၉၇၆ အထိ မြောက်ဗီယက်နမ်၏ မြို့တော်ဖြစ်ခဲ့သည်။
ဟနွိုင်းမြို့
ဟနွိုင်းမြို့သည်ယခင်က ပြင်သစ် အင်ဒိုချိုင်းနားပြည်၏ မြို့တော်ဖြစ်ခဲ့၍ ၁၉၅၄ ခုနှစ်တွင် ပြုလုပ်သော တိုက်ခိုက်မှုရပ်စဲရေး သဘောတူညီချက်အရ ကွန်မျူနစ်ဗီယက်မင်းအစိုးရ အုပ်ချုပ်သော မြောက်ဗီယက်နမ်နိုင်ငံ၏ မြို့တော် ဖြစ်လာသည်။ ထိုမြို့သည်မြစ်နီမြစ်ဝမှ အတွင်းဘက် မိုင် ၉ဝ ခန့်အကွာ မြစ်၏လက်ယာဘက် ကမ်းပေါ်တွင်တည်ရှိသည်။ မြစ်တွင်းသွား သင်္ဘောငယ်များသည် ဟနွိုင်းမြို့နှင့် ဟိုင်ဖုံမြို့ အကြား သွားလာခုတ်မောင်းလျက်ရှိကြသည်။ ဟနွိုင်းမြို့သည် ကူးသန်းရောင်းဝယ်ရေးတွင် အရေးကြီးသော ဗဟိုဌာန ဖြစ်သဖြင့် ဟိုင်ဖုံမြို့နှင့်လည်းကောင်း၊ တရုတ်နိုင်ငံ၏အနောက်တောင်ဘက်ရှိ ကွန်မင်းမြို့နှင့်လည်းကောင်း၊ မီးရထားလမ်းများဖြင့် ဆက်သွယ်ထားလေသည်။ ဟနွိုင်း မြို့မှတင်ပို့သော ကုန်များတွင် ဆန်၊ ပိုးခြည်ထိုးများနှင့် မီးခြစ်များ ပါဝင်သည်။ ပြင်သစ်နယ်ချဲ့သမားများက ဟနွိုင်းမြို့ရှိ လမ်းများချဲ့ထွင်ထားကြရုံမက အဆောက်အအုံ သစ်များကိုလည်း ဆောက်လုပ်ထား ကြလေသည်။ ၁၉၆၉ ခုနှစ် ခန့်မှန်းသန်းခေါင်စာရင်းအရ ဟနွိုင်းမြို့၏လူဦးရေမှာ ၈ဝဝဝဝဝ ခန့်ဖြစ်သည်။[1]
ကိုးကား
- မြန်မာ့စွယ်စုံကျမ်း၊ အတွဲ(၁၃)