အထွေထွေ ရွေးကောက်ပွဲ၊ ၁၉၅၁ - ၁၉၅၂

နိုင်ငံအတွင်း မငြိမ်မသက်မှုများကြောင့် အထွေထွေ ရွေးကောက်ပွဲ ကို ၁၉၅၁ ခုနှစ် ဇွန်လမှ ၁၉၅၂ ခုနှစ် ဧပြီလ အထိ ကျင်းပပြုလုပ်ခဲ့ရသည်။[1][2]

မြန်မာ့အထွေထွေ ရွေးကောက်ပွဲ ၁၉၅၁ - ၁၉၅၂
ဇွန် ၁၉၅၁ – ဧပြီ ၁၉၅၂
To fill 250 seats in the Burmese Chamber of Deputies
ပြိုင်ဖက်ကို အနိုင်ရရန် ၁၂၆ နေရာ လိုအပ်
မဲပေးသူဦးရေ၁၈.၇၅%
  ပထမပါတီ ဒုတိယပါတီ
 
ဦးဆောင်သူ ဦးနု
ပါတီ ဖဆပလ People's Democratic Front (Burma)
အနိုင်ရ နေရာ ၁၄၇ ၁၉
နေရာ အပြောင်းအလဲ ၂၆ အသစ်
ရွေးကောက်ပွဲ မတိုင်မီ ဝန်ကြီးချုပ်

ဦးနု
ဖဆပလ

 ဝန်ကြီးချုပ်-ရွေးချယ်ခံရသူ

ဦးနု
ဖဆပလ

မြန်မာနိုင်ငံ
ဤဆောင်းပါးသည်
မြန်မာနိုင်ငံ၏
နိုင်ငံရေးနှင့် အုပ်ချုပ်ရေးဆိုင်ရာ
တစိတ်တဒေသ ဖြစ်သည်

လွတ်လပ်ရေးရပြီးနောက် ပထမဆုံးပြုလုပ်သော ရွေးကောက်ပွဲတွင် ဖက်ဆစ်ဆန့်ကျင်ရေး ပြည်သူ့လွတ်လပ်ရေး အဖွဲ့ချုပ် (ဖဆပလ) က ကိုယ်စားလှယ်နေရာ ၂၅၀ တွင် ၁၉၉ နေရာဖြင့် ၆၀% အနိုင်ရခဲ့သည်။ မဲပေးခွင့်ရှိသူ ၈ သန်းရှိသည့်အနက် ၁.၅ သန်းသာ လာရောက်မဲပေးခဲ့ကြသည်။[3]

ရလဒ်များ
ပါတီ မဲအရေအတွက် % ကိုယ်စားလှယ်နေရာ +/–
ဖက်ဆစ်ဆန့်ကျင်ရေး ပြည်သူ့လွတ်လပ်ရေး အဖွဲ့ချုပ်နှင့် မိတ်ဖက်များ[a]၁၉၉+၂၆
ပြည်သူ့ဒီမိုကရက်တစ်အဖွဲ့ပေါင်းစု[b]၁၉အသစ်
လွတ်လပ်သော ရခိုင်ပါလီမန်အုပ်စု၆အသစ်
မဟာဗမာပါတီ၀အသစ်
ပြည်သူ့ငြိမ်းချမ်းရေး အဖွဲ့ပေါင်းစု၀အသစ်
Union of Burma League၀အသစ်
United Chin Freedom League၀အသစ်
တစ်သီးပုဂ္ဂလ၁၅၁၃
လစ်လပ်––11–
ပယ်မဲ–––
စုစုပေါင်း၁,၅၀၀,၀၀၀၁၀၀၂၅၀၄၀
မဲပေးခွင့်ရှိသူ၈,၀၀၀,၀၀၀၁၈.၇၅––
ရင်းမြစ်။ Nohlen et al.

a ဖဆပလ မိတ်ဖက်များတွင် ဗမာပြည် ဆိုရှယ်လစ်ပါတီ၊ ဗမာပြည်လုံးဆိုင်ရာ လယ်သမားများအဖွဲ့၊ ဗမာမူလဆင်ကွန်ဂရက်၊ ကချင်အမျိုးသားများ ကွန်ဂရက် (၇ နေရာ)၊ ကရင်လူငယ်အဖွဲ့ (၁၃ နေရာ)၊ ချင်းတောင်တန်းကွန်ဂရက်၊ တောင်တန်းသားများ စည်းလုံးညီညွတ်ရေး ဦးစီးအဖွဲ့၊ ဗမာပြည်လွတ်လပ်ရေးအမျိုးသမီး အစည်းအရုံး နှင့် All-Burma Federation of Trade Organisations နှင့် Arakanese Muslim Association (၃ နေရာ) တို့ ဖြစ်သည်။[4][5]

b ပြည်သူ့ဒီမိုကရက်တစ်အဖွဲ့ပေါင်းစုတွင် ဗမာပြည် အလုပ်သမား လယ်သမားပါတီ (၁၂ နေရာ)၊ ပြည်ချစ်မဟာမိတ်အဖွဲ့ နှင့် ဗမာပြည် ဒီမိုကရက်တစ် ပါတီ တို့ ပါဝင်သည်။[5]

ကိုးကား
  1. Taylor၊ Robert H. (1996)။ The Politics of elections in Southeast Asia။ Cambridge, UK: Cambridge University Press။ p. 173။ ISBN 978-0-521-56443-4။
  2. Hoffmann၊ Mark S (1954)။ World almanac and book of facts, Volume 69။ Newspaper Enterprise Association။ p. 338။
  3. Rotberg၊ Robert I (1998)။ Burma: prospects for a democratic future။ Brookings Institution Press။ p. 43။ ISBN 978-0-8157-7581-2။
  4. Dieter Nohlen, Florian Grotz & Christof Hartmann (2001) Elections in Asia: A data handbook, Volume I, p614 ISBN 0-19-924958-X
  5. Haruhiro Fukui (1985) Political parties of Asia and the Pacific, Greenwood Press, pp106–154
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.