ကာယသံသဂ္ဂသိက္ခာပုဒ်

မြတ်စွာဘုရားသည် သာဝတ္ထိမြို့၊ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်တွင် သီတင်းသုံးနေတော်မူ၏။ ထိုအချိန်တွင် အသျှင်ဥဒါယီသည် တော၌ ကျောင်းဆောက်၍ နေ၏။ ထိုကျောင်းသည် အလွန်လှပကာ ရှုချင်ဖွယ် ဖြစ်၏။ လူများစွာတို့သည် အသျှင်ဥဒါယီ၏ ကျောင်းကို ကြည့်ရှုရန် လာကြကုန်၏။ ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်သည် ဇနီးနှင့်အတူ အသျှင်ဥဒါယီ၏ ကျောင်းသို့ လာရောက်ကြည့်ရှု၏။

ပုဏ္ဏားသည် အသျှင်ဥဒါယီအား ကျောင်းကို ကြည့်ရှုရန် ခွင့်တောင်း၏။ ထို့နောက် ကျောင်းအတွင်း ပုဏ္ဏားသည် ဝင်၏။ ပုဏ္ဏား၏ နောက်မှ အသျှင်ဥဒါယီသည်လည်း ဝင်၏၊ ပုဏ္ဏေးမသည်လည်း ဝင်၏။ ထိုနောက် အခန်းတွင်း လှည့်လည်ကြည့်ရှုနေစဉ် အသျှင်ဥဒါယီသည် ပုဏ္ဏေးမ၏ အင်္ဂါကြီးငယ်တို့ကို ကိုင်တွယ်သုံးသပ်၏။ ထို့နောက် အသျှင်ဥဒါယီအား ပုဏ္ဏားသည် နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်သွား၏။[1]

နှုတ်ဆက်၍ ပြန်သွားသော် ပုဏ္ဏားကြီးသည် “ဘုရား၏ အနွယ်တော်ရဟန်းတို့သည် မြင့်မြတ်ကြပေသည်။ တောထဲ၌လည်း နေကြပေသည်။ အသျှင်ဥဒါယီသည်လည်း မြင့်မြတ်ပေသည်။ အသျှင်ဥဒါယီသည်လည်း တောထဲ၌ နေကြပေသည်” ဟု ပုဏ္ဏေးမကြီးကို ပြောကြား၏။

ထိုအခါ ပုဏ္ဏေးမကြီးသည် “အသျှင်ဥဒါယီသည် အဘယ်မှာ မြင့်မြတ်ပါသနည်း” ဟု ပြောကာ မိမိ၏ အင်္ဂါကြီးငယ်တို့အား ကိုင်တွယ်သုံးသပ်ကြောင်းကို ပုဏ္ဏားကြီးကို ပြောပြ၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားကြီးသည် ထိုကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ ရဟန်းတို့ကို ကဲ့ရဲ့၏။ ထိုအကြောင်းကို ရဟန်းတို့သည် သိကြကုန်၏။ ရဟန်းတို့မှတစ်ဆင့် မြတ်စွာဘုရားရှင်ကို လျှောက်ထားကြ၏။

ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ကို စုဝေးစေပြီးလျှင် အသျှင်ဥဒါယီအား မေးမြန်း၏။ အသျှင်ဥဒါယီလည်း ဝန်ခံ၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် အသျှင်ဥဒါယီအား ကဲ့ရဲ့တော်မူကာ အောက်ပါသိက္ခာပုဒ်ကို ပညတ်တော်မူ၏။[1]

“အကြင်ရဟန်းသည် ရာဂဘီလူး ပူးဝင်အပ်သည် ဖြစ်၍ ဖောက်ပြန်သော စိတ်ဖြင့် မာတုဂါမနှင့် အတူတကွ ကိုယ်လက်နှီးနှောခြင်းသို့ ရောက်ငြားအံ့။ လက်ကို ကိုင်ခြင်းသို့လည်းကောင်း၊ ဆံထုံးကို ကိုင်ခြင်းသို့လည်းကောင်း၊ တစ်ပါးပါးသော အင်္ဂါကြီးငယ်ကို သုံးသပ်ကိုင်တွယ်ခြင်းသို့လည်းကောင်း ရောက်ငြားအံ့။ ထိုရဟန်းအား ‘’’သံဃာဒိသိသ်အာပတ်’’’ သင့်၏ “ ဤသို့ ပြကြကုန်လော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။[1]