ဒုဋ္ဌုလ္လဝါစာသိက္ခာပုဒ်

မြတ်စွာဘုရားသည် သာဝတ္ထိမြို့၊ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးတော်မူ၏။ အသျှင်ဥဒါယီသည်လည်း တောကျောင်း၌ နေတော်မူ၏။ အသျှင်ဥဒါယီ၏ ကျောင်းသည် လွန်စွာလှပ၏။ အမျိးသမီးတို့သည် အသျှင်ဥဒါယီ၏ ကျောင်းကို လာရောက်ကြည့်ရှုကြ၏။ ထိုအခါ အသျှင်ဥဒါယီသည် လာကြည့်သော အမျိုးသမီးတို့အား ကြည့်ရှုစေပြီးလျှင် ထိုမိန်းမတို့၏ ဝစ္စမဂ် ပဿမဂ်ကို ရည်ရွယ်၍ ကျေးဇူးကို ပြော၏၊ ကျေးဇူးမဲ့ကိုလည်း ပြော၏၊ တောင်း၏၊ မေး၏ အစရှိသည်ဖြင့် ပြောဆို၏။

ထိုအသျှင်ဥဒါယီသည် ရဟန်းတစ်ပါးအနေနှင့် မသင့်တော်သည့် စကားများ ပြောဆိုသည်ကို ရှက်ကြောက်တတ်သော အမျိုးသမီးတို့သည် ကဲ့ရဲ့ကြကုန်၏။ ထို့နောက် မြတ်စွာဘုရားထံ ဤအကြောင်းကို တိုင်ကြားလျှောက်ထား၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့အား စုဝေးစေကာ အသျှင်ဥဒါယီကို စစ်ဆေးမေးမြန်း၏။ အသျှင်ဥဒါယီသည်လည်း ဟုတ်မှတ်သည့်အတိုင်း ဖြေကြား၏။[1]

မြတ်စွာဘုရားသည် အသျှင်ဥဒါယီအား များစွာသော အကြောင်းတို့ဖြင့် ကဲ့ရဲ့တော်မူကာ ရဟန်းတို့အား အောက်ပါအတိုင်း သိက္ခာပုဒ်ကို ပြတော်မူကြလော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။

“အကြင်ရဟန်းသည် ရာဂဘီလူးပူးဝင်အပ်သည် ဖြစ်၍ ဖောက်ပြန်သော စိတ်ဖြင့် မိန်းမကို ရုန့်ရင်းကြမ်းတမ်းသော စကားတို့ဖြင့် လုလင်ပျိုသည် မိန်းမပျိုကို မေထုန်နှင့် စပ်သောစကားတို့ဖြင့် ပြက်ရယ်ပြောဆိုသကဲ့သို့ ပြက်ရယ်ပြောဆိုငြားအံ့၊ ထိုရဟန်းအား သံဃာဒိသိသ်အာပတ် သင့်၏” ဤသို့ ပြကြကုန်လော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။[1]