ပရိဏတသိက္ခာပုဒ်

မြတ်စွာဘုရားသည် သာဝတ္ထိမြို့၊ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်တွင် သီတင်းသုံးနေတော်မူ၏။ သာဝတ္ထိမြို့၌ အသင်းတစ်သင်းသည် သံဃာအား သင်္ကန်းနှင့် ဆွမ်းကို လှူရန် စီရင်၏။ ထိုအခါ ဆဗ္ဗဂ္ဂီရဟန်းတို့သည် ထိုလှူဒါန်းမည့်သူများထံမှ သင်္ကန်းတို့ကို တောင်း၏။ ထိုအခါ အလှူရှင်တို့သည် မလှူနိုင်ကြောင်း၊ မိမိတို့သည် နှစ်စဉ် သင်္ကန်းနှင့် ဆွမ်းကို လှူကြပါသည်ဟု ဆို၏။

ထိုအခါ ဆဗ္ဗဂ္ဂီရဟန်းတို့သည် “သံဃာသည် အလှူရှင်တို့ ပေါများ၏။ ငါတို့အား မလှူပါက အဘယ်သူသည် ငါတို့အား လှူပါမည်နည်း” ဟု ဆို၏။ အတင်းအကြပ်ဆိုသဖြင့် သင်္ကန်းကို ဆဗ္ဗဂ္ဂီရဟန်းတို့ကို လှူလိုက်၏။

ထို့နောက် ရဟန်းတို့ကို ဆွမ်းဖြင့် လှူဒါန်း၏။ ရဟန်းတို့လည်း သင်္ကန်းကို ဆဗ္ဗဂ္ဂီရဟန်းတို့အား လှူလိုက်သည်ကို မသိသဖြင့် “ဒါယကာတို့ သံဃာအား သင်္ကန်းကို လှူကြလော့” ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ အလှူရှင်တို့သည် ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ပြောပြ၏။

အလိုနည်းသော ရဟန်းတို့သည် ကဲ့ရဲ့ကြကုန်၏။ ထိုအကြောင်းကို မြတ်စွာဘုရားအား လျှောက်ထား၏။။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဆဗ္ဗဂ္ဂီရဟန်းတို့အား “ရဟန်းတို့ သင်တို့သည် သိလျက် ညွတ်ပြီးသော သံဃိကလာဘ်ကို မိမိတို့အား ညွတ်စေကြကုန်သည် ဆိုသည်မှာ မှန်ပါသလော” ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ဆဗ္ဗဂ္ဂီရဟန်းတို့လည်း “မှန်ပါသည်” ဘုရားဟု ဝန်ခံ ဖြေကြား၏။

ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ကဲ့ရဲ့တော်မူကာ အောက်ပါသိက္ခာပုဒ်ကို ပညတ်တော်မူ၏။[1]

“အကြင်ရဟန်းသည် သိလျက် ညွတ်ပြီးသော သံဃိကလာတ်ကို မိမိအား ညွတ်စေငြားအံ့၊ (ထိုရဟန်းအား) နိဿဂ္ဂိပါစိတ်အာပတ် သင့်၏” ဟု မိန့်တော်မူ၏။[1]