ရူပိယသိက္ခာပုဒ်

မြတ်စွာဘုရားသည် ရာဇဂြိုဟ်မြို့၊ ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်တွင် သီတင်းသုံးနေတော်မူ၏။ အသျှင်ဥပနန္ဒသည် အမျိုးတစ်မျိုး၏ အိမ်သို့ ကပ်သော အမြဲဆွမ်းဝတ်ရှီသော ရဟန်းဖြစ်၏။ ထိုအမျိုးတို့သည် ခဲဖွယ်၊ ဘောဇဉ် တို့မှ အသျှင်ဥပနန္ဒအတွက် အဖို့ ‘အစု’ ကို ထားရ၏။

တစ်ခုသောညတွင် ထိုအမျိုးတို့အိမ်၌ ‘စမဲဟင်းလျာ’ ဖြစ်ပေါ်၍ အသျှင်ဥပနန္ဒအဖို့ ဖယ်ထား၏။ ထိုအမျိုး၏ ကလေးငယ်သည် နံနက်စောစောထ၍ စမဲဟင်းလျာကို တောင်းကာ ငို၏။ ထိုအခါ ယောက်ျားဖြစ်သူသည် အသျှင်ဥပနန္ဒအတွက် ဖယ်ထားသည့် ဟင်းလျာကို ကလေးအား ပေးပြီး အသျှင်ဥပနန္ဒအတွက်မူ ဟင်းလျာကို ဝယ်၍ လှူမည်ဟု ဆိုကာ ကလေးအား ကျွေးလိုက်၏။

နံနက်အချိန်ရောက်လတ်သော် အသျှင်ဥပနန္ဒသည် သပိတ်ကို ဆောင်ယူကာ ထိုအမျိုးအိမ်သို့ ကြွ၏။ ထို့အခါ ယောက်ျားသည် အသျှင်ဥပနန္ဒအား ဟင်းလျာကို ကလေးအား ကျွေးလိုက်ရသည့် ဖြစ်ကြောင်းအစုံအလင်ကို ပြောပြ၏။ ထို့နောက် ယောက်ျားသည် “အသျှင်ဘုရား အသပြာဖြင့် အဘယ်ကို ဆောင်လာရပါမည်နည်း” ဟု လျှောက်၏။ ထိုအခါ အသျှင်ဥပနန္ဒသည် “ဒါယကာ အသပြာကို ငါ့အား စွန့်လှူပြီး ဖြစ်ပါသလား” ဟု မေး၏။ ထိုအခါ ဒါယကာသည် “စွန့်လှူပြီး ဖြစ်ပါသည်” ဟု ဖြေ၏။ ထိုအခါ အသျှင်ဥပနန္ဒသည် “ဒါယကာ ငါ့အား ထိုအသပြာကိုပင် ပေးပါ” ဟု ဆို၏။ ဒါယကာလည်း အသပြာကို ပေးလှူလိုက်၏။

ထို့နောက် ထိုဒါယကာ ယောက်ျားသည် “ငါတို့သည် ရွှေငွေကို ခံယူသကဲ့သို့ ရဟန်းတို့သည် ရွှေငွေကို ခံယူကြကုန်၏” ဟု ဆိုလျက် ကဲ့ရဲ့ပြစ်တင်၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် အသျှင်ဥပနန္ဒအား “ရွှေငွေကို ခံယူသည် ဆိုသည်မှာ မှန်ပါသလား” ဟု မေး၏။ အသျှင်ဥပနန္ဒလည်း “ဟုတ်မှန်ကြောင်း” ဖြေ၏။

ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ကဲ့ရဲ့တော်မူကာ အောက်ပါသိက္ခာပုဒ်ကို ပညတ်တော်မူ၏။[1]

အကြင်ရဟန်းသည် ရွှေ၊ ငွေကို (ကိုယ်တိုင်သော်လည်း) ခံယူငြားအံ့၊ (သူတစ်ပါးကိုသော်လည်း) ခံယူစေငြားအံ့၊ အနီး၌ ချထားအပ်သည်ကို လည်းကောင်း သာယာငြားအံ့ (ထိုရဟန်းအား) နိဿဂ္ဂိပါစိတ်အာပတ် သင့်၏” ဟု မိန့်တော်မူ၏။[1]