မြန်မာနိုင်ငံရှိ ကိုးကွယ်ယုံကြည်မှု

• မှတ်ချက်။ မြန်မာနိုင်ငံရှိ မွတ်ဆလင်လူဦးရေမှာ နှစ်မျိုး ဖြစ်နေသည်။ မြန်မာနိုင်ငံသားမဟုတ်သူများဟု ယုံကြည်ထားပြီး ဖယ်ထုတ်ထားခြင်းနှင့် နိုင်ငံသားအဖြစ် ယူဆတွက်ချက်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ယင်းတို့ မပါဝင်ပါက မြန်မာနိုင်ငံရှိ မွတ်ဆလင်လူဦးရေမှာ တစ်နိုင်ငံလုံး လူဦးရေ၏ ၂.၃% မျှသာ ဖြစ်သည်။

မြန်မာနိုင်ငံတွင် အများဆုံးကြည်ညိုကြသော ရွှေတိဂုံစေတီတော်

ဘုရားသုံးဆူသည် မွန်လက်ရာပုံစံဖြင့် တည်ထားသည်။

မြန်မာနိုင်ငံရှိ ဗုဒ္ဓဘာသာသည် ထေရဝါဒ ဗုဒ္ဓဘာသာ ဖြစ်ပြီး တစ်နိုင်ငံလုံး လူဦးရေ၏ ၈၈% မှ ကိုးကွယ်ကြသည်။[1][3][4] လူဦးရေနှင့် ဘုန်းတော်ကြီးအချိုးနှင့် ဘာသာတရားပေါ်တွင် သုံးစွဲသည့် ဝင်ငွေများဖြင့် ကြည့်ပါက မြန်မာနိုင်ငံသည် ဘာသာရေးကိုင်းရှိုင်းမှုအရှိဆုံး ဗုဒ္ဓဘာသာနိုင်ငံ ဖြစ်သည်။[5]

အဓိက ကိုးကွယ်ကြသူများမှာ မြန်မာ့လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းရှိ ဗမာ၊ ရှမ်း၊ ရခိုင်၊ မွန်၊ ကရင်နှင့် တရုတ်လူမျိုးများ ဖြစ်ကြသည်။ သံဃာအဖြစ် သိကြသော ရဟန်းများသည် မြန်မာ့လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းတွင် အမွန်အမြတ်ထားသော ပုဂ္ဂိုလ်များ ဖြစ်ကြသည်။ ဗမာနှင့် ရှမ်းလူမျိုးများ အပါအဝင် မြန်မာနိုင်ငံရှိ လူမျိုးစု အများစုသည် နတ်ကိုးကွယ်မှုကို ထေရဝါဒ ဗုဒ္ဓဘာသာ ကိုးကွယ်မှုနှင့်အတူ ပြုလုပ်ကြသည်။

မြန်မာနိုင်ငံရှိ အများစုဖြစ်သော ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များတွင် ဘာသာရေး လွတ်လပ်ခွင့်နှင့် ပတ်သက်ပြီး မကျေနပ်ချက်များ ရှိနေသည်။ မာနယ်ပလောရှိ စေတီပုထိုးများအား ပြန်လည်တည်ဆောက်ခွင့်နှင့် ပြင်ဆင်ခွင့် ပိတ်ပင်ခံရခြင်းကြောင့် နိုင်ငံရေးပါတီတစ်ခုဖြစ်သော ဒီမိုကရက်တစ် တိုးတက်သော ဗုဒ္ဓဘာသာ ကရင်တပ်မတော် သည် ကရင် အမျိုးသား အစည်းအရုံးမှ ခွဲထွက်ခဲ့သည်။ ကရင်လူမျိုးများ၏ ၆၅% သည် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များ ဖြစ်သော်လည်း KNU ၏ ထိပ်ပိုင်းခေါင်းဆောင်နေရာများကို ကြီးစိုးနေသူများမှာ ခရစ်ယာန်များ ဖြစ်ကြသည်။

ရဟန်းအများစုသည် ၂၀၀၇ ခုနှစ် ရွှေဝါရောင် တော်လှန်ရေးတွင် ပါဝင်ခဲ့ကြပြီး အစိုးရလုံခြုံရေးတပ်များ၏ ဖမ်းဆီးထိန်းသိမ်းခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။[6]

ရန်ကုန်မြို့ရှိ စိန့်မေရီကက်သလစ်ဘုရားရှိခိုးကျောင်း

လူဦးရေ၏ ၆.၂% သည် ခရစ်ယာန်ဘာသာကို ကိုးကွယ်ကြပြီး[1][7] အများစုမှာ ကချင်၊ ချင်း၊ နှင့် ကရင်လူမျိုးများဖြစ်ကြပြီး သက်ဆိုင်ရာဒေသအသီးသီးတွင် သာသနာပြုလုပ်ငန်းများ လုပ်ဆောင်နေသော ဥရောပအာရှနွယ်ဖွားများလည်း ပါဝင်သည်။ နိုင်ငံရှိ ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင် ငါးပုံလေးပုံခန့်သည် ပရိုစတက်တင့်များ အထူးသဖြင့် နှစ်ခြင်းခရစ်ယာန်များ ဖြစ်ကြပြီး ကျန်တစ်ပုံခန့်မှာ ရိုမန်ကတ်သလစ်များ ဖြစ်ကြသည်။

ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်ဦးရေသည် မြန်မာနိုင်ငံတွင် ဆယ်စုနှစ် ၃ ခုအတွင်း အလျင်အမြန် တိုးပွားလာနေသော ဘာသာရေးဖြစ်လာသော်လည်း ယေဘုယျလူဦးရေနှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါက တိုးပွားမှုနှုန်းမှာ ကွာခြားချက် ရှိနေသည်။

ရန်ကုန်မြို့ရှိ ဟိန္ဒူရိုးရာပွဲတော်တစ်ခု

ရန်ကုန်မြို့ရှိ ကာလီဘုရားကျောင်း

လူဦးရေ၏ ၀.၅%သည် ဟိန္ဒူဘာသာကို ကိုးကွယ်ကြသည်။[1][8] ဟိန္ဒူဘာသာဝင်အများစုမှာ မြန်မာအိန္ဒိယနွယ်ဖွားများ ဖြစ်ကြသည်။

ဗုဒ္ဓဘာသာနှင့်အတူ ဟိန္ဒူဘာသာသည်လည်း မြန်မာနိုင်ငံသို့ ရှေးနှစ်ပေါင်းများစွာကတည်းက ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ မြန်မာနိုင်ငံ အမည်သည် ဟိန္ဒူဘာသာတွင် ဆက်စပ်ပါဝင်နေသည်။ ဗြိတိသျှကိုလိုနီခတ် တရားဝင် သဒ္ဒဗေဒသင်္ကေတ Burma သည် ရှေးအမည်ဖြစ်သော ဗြဟ္မာ့ဒေသ (Brahma Desha) ၏ ရှေ့စာလုံးနှင့် တူညီသည်။[9] ဗြဟ္မာ သည် ဟိန္ဒူအယူဝါဒ၏ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်ပြီး ဦးခေါင်းလေးလုံးရှိသော နတ်ဘုရားတစ်ပါး ဖြစ်သည်။ ဒေသအခေါ်အမည်ဖြစ်သော မြန်မာ (Myanmar) သည် Brahma ကို အက္ခရာဖလှယ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။[9]

ရခိုင်ရိုးမသည် မြန်မာနိုင်ငံနှင့် အိန္ဒိယနိုင်ငံအကြားတွင် သဘာဝအလျောက် ဖြစ်တည်နေသော အတားအဆီးတစ်ခုသဖွယ် ဖြစ်နေပြီး ဟိန္ဒူဘာသာနှင့် ဗုဒ္ဓဘာသာတို့ မြန်မာနိုင်ငံတွင်းသို့ မဏိပူရနှင့် တောင်အာရှ သင်္ဘာကုန်သည်များမှ တဆင့် တဖြည်းဖြည်း ပျံ့နှံဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ ဟိန္ဒူအယူဝါဒသည် ကိုလိုနီခေတ်မတိုင်မီ မြန်မာဘုရင်ခေတ်များတွင် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် လွှမ်းမိုးခဲ့ခြင်းကို ပုဂံကဲ့သို့သော မြို့များ၏ ဗိသုကာလက်ရာများမှ တဆင့် တွေ့မြင်နိုင်သည်။ အလားတူ မြန်မာဘသာစကားသည်လည်း ဘာသာရေးနှင့် ဆက်စပ်နေသာ သင်္သကရိုက်ဘာသာစကား နှင့် ပါဠိဘာသာစကားတို့မှ စကားလုံးများကို ရယူထားသည်။ ၁၉ ရာစုနှင့် ၂၀ ရာစုတို့တွင် စိုက်ခင်းများနှင့် မိုင်းတွင်းများ၌ လုပ်ကိုင်ရန် ဟိန္ဒူအလုပ်သမား တစ်သန်းကျော်ခန့်တို့ကို ဗြိတိသျှကိုလိုနီအစိုးရက ခေါ်ဆောင်လာခဲ့သည်။ ဥရောပသားများအား အိန္ဒိယသားများ ဝန်းရံထားခြင်းဖြင့် ဒေသခံများနှင့် ကြားခံဆက်သွယ်နိုင်ရေးအတွက်သာမက လုံခြုံရေးအနေဖြင့် ထားရှိခြင်းကို ဗြိတိသျှတို့ ခံစားခဲ့ကြသည်။ ၁၉၃၁ ခုနှစ် သန်းခေါင်စာရင်းအရ ရန်ကုန်မြို့ လူဦးရေ၏ ၅၅% သည် အိန္ဒိယရွေ့ပြောင်းလုပ်သားများ ဖြစ်ကြပြီး အများစုမှာ ဟိန္ဒူဘာသာဝင်များ ဖြစ်သည်။[10] ဗြိတိသျှလက်အောက်မှ လွတ်လပ်ရေးရပြီးနောက်၁၉၆၃ ခုနှစ်မှ ၁၉၆၇ ခုနှစ်အကြား ဦးနေဝင်း ခေါင်းဆောင်သော မြန်မာ့ဆိုရှယ်လစ်လမ်းစဉ်ပါတီသည် အိန္ဒိယလူမျိုး ၃၀၀,၀၀၀ (ဟိန္ဒူနှင့် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များ)၊ တရုတ်လူမျိုး ၁၀၀,၀၀၀ တို့ကို နှင်ထုတ်ခဲ့သည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင်း ဒီမိုကရေစီလှုပ်ရှားမှုများကို ထောက်ခံအားပေးသော အိန္ဒိယနိုင်ငံ၏မူဝါဒသည် ဟိန္ဒူဘာသာဝင်များကို ပိုမို နှိပ်ကွပ်စေခဲ့သလို အိန္ဒိယနိုင်ငံ၏ အရှေ့မြောက်ပိုင်း ပြည်နယ်များတွင် လက်ဝဲယိမ်းသော သူပုန်အုပ်စုများကို ထောက်ခံမှုများ ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။[10] ၁၉၉၀ ဆယ်စုနှစ်မှစ၍ မြန်မာနိုင်ငံ၏ တံခါးဖွင့်ဝါဒနှင့် စီးပွားရေးအခွင့်အလမ်းများကြောင့် မြန်မာနိုင်ငံတွင် ဟိန္ဒူဘာသာနှင့် အခြား ဘာသာများကို လက်ခံလာခဲ့ကြသည်။

ယနေ့ခေတ် မြန်မာနိုင်ငံတွင် ဟိန္ဒူဘာသာသည် ဗုဒ္ဓဘာသာ ယဉ်ကျေးမှုများအပါအဝင်တွင် ဆက်လက်ပါဝင်နေလျက်ရှိသည်။ ဥပမာ သိကြားမင်းကိုးကွယ်မှုသည် ဟိန္ဒူနတ်ဘုရား ဣန္ဒာမှ စတင်ခဲ့သည်။ ရာမဇာတ်တော်သည် ရာမာယဏကို မှီငြမ်းထားခြင်းအပါအဝင် မြန်မာ့စာပေတွင်လည်း ဟိန္ဒူယဉ်ကျေးမှုသည် များစွာပါဝင်နေလျက်ရှိသည်။ စာမေးပွဲမဖြေမီ ဆည်းကပ်လေ့ရှိကြသော ဗဟုသုတနတ်သမီး သူရဿတီ အပါအဝင် ဟိန္ဒူနတ်ဘုရားများစွာတို့ကို မြန်မာလူမျိုးတို့ ကိုးကွယ်ကြသည်။[11]

ယနေ့ခေတ် မြန်မာနိုင်ငံတွင် ဟိန္ဒူဘာသာဝင် အများစုကို ရန်ကုန်မြို့နှင့် မန္တလေးမြို့တို့၏ မြို့တွင်းတို့တွင် တွေ့ရသည်။ ရှေးဟောင်းဟိန္ဒူဘုရားကျောင်းများကို မြန်မာနိုင်ငံ၏ နေရာအချို့တွင် တွေ့နိုင်ပြီး ပုဂံရှိ ၁၁ ရာစု နတ်လှောင်ကျောင်း သည် ဗိဿနိုးနတ်ကို ရည်ညွှန်းတည်ဆောက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

တချိန်က မြန်မာနိုင်ငံရှိ ဂျူးဦးရေသည် ထောင်ကျော်ရှိခဲ့သော်လည်း လက်ရှိအချိန်တွင် နိုင်ငံ၏ တစ်ခုတည်းသော ဝတ်ပြုဘုရားကျောင်းရှိရာ ရန်ကုန်မြို့တွင် ဂျူး နှစ်ဆယ်ဝန်းကျင်ခန့်သာ ရှိသည်။ ဒုတိယကမ္ဘာစစ် စတင်ချိန်နှင့် ၁၉၆၂ ခုနှစ်တွင် ဗိုလ်ချုပ်နေဝင်း အာဏာသိမ်းချိန်တို့တွင် မြန်မာနိုင်ငံမှ ဂျူးလူမျိုးအများစု ထွက်ခွာသွားခဲ့ကြသည်။

ရန်ကုန်မြို့ရှိ ဘန်ဂါလီစူနီဈာမေဗလီ

အစိုးရ၏ သန်းခေါင်စာရင်းအရ နိုင်ငံ၏ လူဦးရေ ၄.၃% သည် အစ္စလာမ်ဘာသာဝင်များ ဖြစ်ကြပြီး ဆွန်နီမူဆလင် အများဆုံး ဖြစ်သည်။[1]