တို့ဗမာအစည်းအရုံး

တို့ဗမာသီချင်း (နောင်တွင် ကမ္ဘာမကြေသီချင်းအဖြစ် ပြန်လည်ရေးသားဖွဲ့ဆိုရေးသားခြင်းခံရခဲ့) ကိုရေးသားဖွဲ့ဆိုခဲ့သူ ဝိုင်အမ်ဘီ ဆရာတင်

တို့ဗမာအစည်းအရုံးဝင်တို့သည် တို့ဗမာသီချင်းကို သီဆိုလျက် တရားပွဲများကျင်းပကာ စည်းရုံး‌ရေးကို ကြိုးစားကြ‌သော်လည်း များစွာမအောင်မြင်ကြချေ။ တို့ဗမာအစည်းအရုံးဝင် သခင်တို့သည် လူငယ်များဖြစ်ကြသည်အား‌လျော်စွာ အခြား‌သော နိုင်ငံ‌ရေးအဖွဲ့အစည်းတို့နှင့်မတူ၊ နိုင်ငံ‌ရေးဟော‌ပြော‌ရေးသားမှုတို့တွင် ‌တော်လှန်‌ရေးစိတ်ဓာတ်တက်ကြွလျက်၊ အသုံးအနှုန်း အပြောအဆိုတို့မှာလည်း ပြတ်သားပြင်းထန်ကြ‌လေရာ အခြား‌သော နိုင်ငံ‌ရေးအဖွဲ့တို့က၎င်း၊ နိုင်ငံအစိုးရတို့က၎င်း လူငယ်တို့၏ ‌ဝေဖန်ချက်တို့ကို ခံပြင်းလျက်ရှိကြ‌လေသည်။ သို့ဖြင့် လူကြီးတို့၏ အား‌ပေး‌ထောက်ခံမှု မရသည့်ပြင် အာဏာပိုင်အစိုးရတို့၏ အငြိုအငြင်ကိုလည်း အခံရဆုံး‌သော အဖွဲ့ဖြစ်‌လေသည်။ မင်း‌ဘေးစိုးဒဏ်ကို ‌ကြောက်ရွံ့ကြသဖြင့်လည်း တို့ဗမာအစည်းအရုံးသခင်များကို အားမ‌ပေးဝံ့ကြကုန်။ ထို့‌ကြောင့် တို့ဗမာအစည်းအရုံးဝင်သခင်များ၏ စည်းရုံး‌ရေးသည် ‌အောင်မြင်တွင်ကျယ်ခြင်းမရှိလှဘဲ ‌နောက်ဆုံးတွင် တို့ဗမာအစည်းအရုံး၌ သခင်ဗ‌သောင်း၊ သခင်ဗစိန်၊ သခင်သိန်း‌မောင်တို့‌လောက်သာ ကျန်ရှိကာ ‌ပျောက်ကွယ်လုမတတ်ပင် ရှိ‌လေသည်။

ထိုသို့ ‌ပျောက်ကွယ်လုမတတ်ရှိ‌သော်လည်း မြန်မာနိုင်ငံ‌ရေး လှုပ်ရှားလာ‌သောအခါတိုင်းနှင့် နိုင်ငံ‌ရေးအချက်‌ကောင်း‌ပေါ်လာသောအခါတို့တွင် ရန်ကုန်မြို့၊ ဗဟန်းရပ်၊ ‌ရေတာရှည်လမ်းခြံအတွင်းမှ၊ တစ်ခါတရံထွက်‌ပေါ်လာ‌သော တို့ဗမာအစည်းအရုံး၏ အသံများကို ကြားကြရ‌လေသည်။ ဤသို့ ကြားကြရသဖြင့်လည်း တို့ဗမာအစည်းအရုံးသည် ဇွဲနဘဲကြီးစွာဖြင့် ရှိ‌နေ‌သေးသည်ကို သိရှိနိုင်‌လေသည်။ သက္ကရာဇ် ၁၂၉၅ ခု၊ နတ်‌တော်လ (၁၉၃၃ ခု၊ ဒီဇင်ဘာလ)တွင် ‌ရွှေဘို အ‌ရှေ့ပိုင်းမဲဆန္ဒနယ်မှ မင်းတိုင်ပင်အမတ် အနိစ္စ‌ရောက်‌လေရာ၊ ကြား‌ဖြတ်ရွေး‌ကောက်ပွဲတစ်ခု ဖြစ်‌ပေါ်လာ၏။ ထိုကြား‌ရွေး‌ကောက်ပွဲတွင် တို့ဗမာအစည်းအရုံးမှ သခင်ဘသောင်း ဝင်‌ရောက်အ‌ရွေးခံပြီးလျှင် ‌ရွှေဘိုနယ်တွင်၊ တရားပွဲများ ကျင်းပ‌လေရာ တို့ဗမာဝါဒ ပြန့်ပြီးလျှင် လူသိများလာ၏။ ‌ရွေး‌ကောက်ပွဲပြီးသည်နှင့်တပြိုင်နက် တရား‌ဟောကြသည့် သခင်ဗ‌သောင်း၊ သခင်ဗစိန်၊ သခင်သိန်းမောင်နှင့် သခင်ထွန်း‌ရွှေတို့အား ‌ရွှေဘိုနယ်မှ ၂၄ နာရီအတွင်း ထွက်ခွာသွားရမည်ဟု ရာဇဝတ်ကျင့်ထုံး ပုဒ်မ ၁၄၄ ကို အသုံးပြုကာ ‌ရွှေဘိုတရားသူကြီးက နှင်ထုတ်လိုက်၏။ အမိန့်မနာခံသဖြင့် အဖမ်းခံကြရ၏။ မတရားအမိန့်ဖြစ်‌သော‌ကြောင့် ဟိုက်ကုတ်တွင် အယူခံရာလွတ်လာ၏။ ဤသို့ အဖမ်းခံရသဖြင့်လည်း တို့ဗမာအစည်းအရုံးမှာ ပို၍ ထင်ရှားလာ‌လေသည်။

ထို့‌နောက် တို့ဗမာအစည်းအရုံးကို သခင်ဗစိန်၊ သခင်သိန်းမောင်၊ သခင်ဟန်၊ သခင်‌လေး‌မောင်၊ သခင်ညီ၊ သခင်ထွန်း‌ရွှေ စသည်တို့ ဆက်လက်‌ဆောင်ရွက်‌နေကြ၏။ သို့‌ဆောင်ရွက်‌နေရင်း သခင်ထွန်းအုပ်၊ သခင်ကံတင်၊ သခင်တင်‌မောင်၊ သခင်ဗို၊ သခင်ချန်ထွန်း၊ သခင်‌အောင်သန်း၊ သခင်ထွန်းဦး စသည်တို့ ဝင်‌ရောက်လာကြသည်သာမက အချို့မှာ သခင်အမည်မခံ တို့ဗမာအစည်းအရုံးကိုပင် မဝင်‌သေး‌သော်လည်း အား‌ပေးလာကြသဖြင့် တစ်စတစ်စ အင်အားတိုးတက်လာ‌လေသည်။ တို့ဗမာအစည်းအရုံးသည် အမျိုးသား‌နေ့၊ ဦးဝိစာရနေ့ စ‌သော အထိမ်းအမှတ်‌နေ့ နိုင်ငံ‌ရေးတရားပွဲတို့တွင် ပါဝင်‌ဟောပြောကြသဖြင့်လည်း လူသိများလာ၏။ အခွန်ထမ်းတို့အ‌ရေး၊ အလုပ်သမားအ‌ရေး၊ ‌တောင်သူလယ်သမား ဆင်းရဲသားတို့၏အ‌ရေးတို့ကို ‌ဆောင်ရွက်‌ပေးသဖြင့်လည်း ထင်ရှားလာသည်။ တို့ဗမာအစည်းအရုံးဝင် လူငယ်အများအပြားမှာ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် ‌ကျောင်းသား‌ဟောင်းများ ဖြစ်ကြသည့်ပြင် တက္ကသိုလ်‌ကျောင်းသားသမဂ္ဂဝင်တို့နှင့် ရင်းနှီးကြသည်အား‌လျော်စွာ ထိုစဉ်က သမဂ္ဂလူကြီးများဖြစ်ကြ‌သော ကိုနု (ဝန်ကြီးချုပ်)၊ ကို‌အောင်ဆန်း(ကွယ်လွန်သူဗိုလ်ချုပ်)၊ ကိုလှ‌ဖေ (ဗိုလ်လက်ျာ)၊ ကိုလှ‌ရွှေ(ဗိုလ်လက်ျာ၏ညီ)၊ ကိုထွန်းစိန်(ဝတ်လုံ‌တော်ရ)၊ ကိုသိန်းတင်(ညိုမြ)(အိုး‌ဝေ)၊ ကိုဘဟိန်း (ကွယ်လွန်သူ)၊ ကိုသိန်း‌ဖေ(သိန်း‌ဖေမြင့်) အစရှိသူတို့နှင့် နိုင်ငံ‌ရေးတွင် အချို့‌နေရာ၊ အချို့ကိစ္စများ၌ လက်တွဲ‌ဆောင်ရွက်ခဲ့ကြ‌လေသည်။ တို့ဗမာအစည်းအရုံးဝင် သခင်တို့သည် ‌ခေတ်စာ‌ပေများကို လိုက်စား‌လေ့လာကြလျက် ပြင်သစ်သူပုန်အ‌ရေး‌တော်ပုံ၊ အိုင်းရစ်သူပုန်အ‌ရေး‌တော်ပုံ၊ ရုရှားသူပုန်အ‌ရေး‌တော်ပုံ၊ တရုတ်သူပုန်အ‌ရေး‌တော်ပုံတို့ကိုလည်း လေ့လာကြ၏။ တို့ဗမာအစည်းအရုံးသည် အရင်းရှင်၊ ဓနရှင်၊ နယ်ချဲ့ဝါဒကိုတိုက်ဖျက်၍ ဆင်းရဲသား၊ အလုပ်သမား လယ်သမား ပစ္စည်းမဲ့လူတန်းစား‌ခေတ်ကို တည်‌ဆောက်မည့်လမ်းစဉ်ကို ချမှတ်ခဲ့‌လေသည်။

("တို့" နောက်က) "ဗမာ" သည်မြန်မာများကိုရည်ညွန်းသောတရားဝင်အသုံးအနှုန်း (Formal Term) မဟုတ်ပေ၊ အမှန်စင်စစ်တရားဝင်အသုံးအနှုန်းသည် "မြန်မာ" ဖြစ်ပြီးဂျီစီဘီအေက၎င်း၏အမည်ဖြစ်သော "မြန်မာအသင်းချုပ်ကြီး" တွင်သုံးစွဲခဲ့သည်။ သို့သော်သခင်ဘသောင်းနှင့်အပေါင်းအဖော်များက၎င်းကိုအသံပျော့သည်ယူဆ။ မကြိုက်ကြ၊ အသံပြင်းပြင်းမာမာရှိစေရန်“ ဗမာ” ကိုအသုံးအနှုန်းအသစ်အဖြစ်တီထွင်ခဲ့ကြသည်။ [2]

တို့ဗမာအစည်းအရုံးဖွဲ့စည်းပြီးမရှေးမနှောင်းတွင်မြန်မာ့အလင်းသတင်းစာ၏စာတည်းချုပ်လည်းဖြစ်၊ အသက်ကြီးပိုင်းအမျိုးသားရေးသမားများကိုစွဲစွဲမြဲမြဲထောက်ခံသူလည်းဖြစ်သူ ဦးစိန်က "ဗမာ" အသုံးအနှုန်းသည်အစဉ်အလာဖြစ်သောမြန်မာစာလုံးပေါင်းသတ်ပုံကိုလုံးဝဥသုံယိုယွင်းပျက်စီးစေသည်ဟုရှတ်ချခဲ့သည်။ ထို့အပြင်သူ၏ မြန်မာ့အလင်းသတင်းစာမှတဆင့်ပြည်သူများအားမသင့်လျော်၊ မလျော်ကန်သောအမည်ပေးထားသည့်ထိုအဖွဲ့အစည်းတွင်မပါဝင်ကြရန်ဆော်သြရေးသားခဲ့သည်။[3] ထင်ရှားသောအသက်ကြီးပိုင်းအမျိုးသားရေးသမား ဦးဘဘေ (ဝိုင်အမ်ဘီအေအဖွဲ့ တည်ထောင်သူများမှ တစ်ဦး) သည်တို့ဗမာအစည်းအရုံးကိုဖော်ပြရာတွင်တို့“ဗမာ”အစား“ တို့မြန်မာ" ဟု ၁၉၃၀ ဆယ်စုနှစ်အလယ်ပိုင်းအထိသုံးစွဲခဲ့သည်။ [4]

သို့သော်လူငယ်အမျိုးသားရေးသမားများကသူတို့၏စိတ်ဓာတ်အင်အားကိုတက်ကြွစေသည်ဟုစွဲမြဲယုံကြည်သောကြောင့် ၄င်းတို့တီထွင်သောစာလုံးသစ်ကိုမစွန့်လွှတ်ကြပါ။ ထို့အပြင် "ဗမာ" ဝေါဟာရသည်မြန်မာပြည်အတွင်းမှီတင်းနေထိုင်ကြသောမွန်၊ ရခိုင်၊ ရှမ်း၊ ကရင်၊ ကချင်၊ ချင်းစသောလူနည်းစုအားလုံးအပါအဝင်မြန်မာအားလုံးကိုကိုယ်စားပြုကြောင်းသတ်မှတ်လာကြသည်။[5] ထို့အပြင်တို့ဗမာအစည်းအရုံးကိုထူထောင်သူတစ်ဦး ဖြစ်သောသခင်သိန်းမောင်ကရာဇဝင်များတွင် "မြန်မာ" ဟူသောဝေါဟာရကိုပြည်တွင်းအာဏာလုပွဲများတွင်လူနည်းစုများအပေါ်နှိမ်နင်းအနိုင်ယူသောလူများစုလူမျိုးအဖြစ်အစဉ်အလာအတိုင်းသုံးစွဲခဲ့ကြသည်။ "မြန်မာ" ဟူသောဝေါဟာရတွင်လူမျိုးများအကြားတွင်လူမျိုးရေးခွဲခြားမှုနှင့်ပဋိပက္ခသဘောဆောင်သောအကျိုးဆက်ရှိသည်ဟုထင်မြင်ကြသည်။ ထိုကြောင့်၎င်းတို့၏အသင်းကြီးအတွက် "ဗမာ' ဟူသောစာလုံးကိုရွေးချယ်ကြသည်ဟုပြောကြားခဲ့သည်။ ၎င်းတို့၏အဓိပ္ပာယ်ကောက်ယူချက်အရ“ တို့ဗမာ” ဟူသည်“ တို့အားလုံးဗမာ" ဟုတိုက်ရိုက်အဓိပ္ပာယ်ဆောင်ပြီး "မြန်မာနိုင်ငံအတွင်းနေထိုင်ကြကုန်သောစည်းလုံးညီညာသောရဲဘော်ရဲဘက်ပြည်သူများ" ဟုသွယ်ဝိုက်အဓိပ္ပာယ်ဆောင်သည်။[6][7]

ထိုအချိန်က တိုင်းပြည်ရှိ သတင်းစာများနှင့်တကွ လူကြီးပိုင်း၏ အား‌ပေးကူညီမှုကိုလည်း မရရှိကြ‌သေး။ သခင်တရားပွဲများတွင် လက်ရှိနိုင်ငံ‌ရေးသမား လူကြီးများ၏အပြစ်ကို ဝေဖန်ထုတ်‌ဖော်‌ဟောပြော‌လေ့ရှိသဖြင့်လည်း လူကြီးတို့၏ ဝိုင်းပယ်ခံကြရ၏။ ထိုအတွင်း စာ‌ရေးဆရာကြီး မစ္စတာမောင်မှိုင်းအမည်ခံ ဆရာဦးလွန်းထံ ချဉ်းကပ်ကြ၏။ ဆရာကြီးကလည်း ဖျတ်ဖျတ်လတ်လတ်၊ ပြတ်ပြတ်သားသား ‌ပြောဆို၍၊ ထောင်မ‌ကြောက်တန်းမ‌ကြောက် ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ‌ဆောင်ရွက်မည့်သူများကို အား‌ပေးမည်ဟုဆိုကာ လက်ခံအား‌ပေး‌လေသည်။ ဆရာကြီးပါလာလျှင်ပင် လူကြီးပိုင်းကလည်း ဂရုပြုလာ၏။

ဤသို့လျှင် တဖြည်းဖြည်း တစစ တိုးတက်လာရာ သက္ကရာဇ် ၁၂၉၆ ခု၊ တ‌ပေါင်းလတွင် တို့ဗမာအစည်းအရုံး၏ ပထမအကြိမ် သခင်ကွန်ဖရင့်ကြီးကို ‌ရေနံ‌ချောင်းမြို့တွင် ကျင်းပနိုင်ခဲ့‌လေသည်။ ဆရာကြီး မစ္စတာ‌မောင်မှိုင်းသည်လည်း ထိုအချိန်မှစ၍ သခင်ကိုယ်‌တော်မှိုင်းဟူ‌သောအမည်ကို ခံယူလိုက်‌လေသည်။ သခင်ကွန်ဖရင့် အစည်းအ‌ဝေးကိုလည်း သခင်ညီလာခံဟု ကင်ပွန်းတပ်‌လေသည်။ ဤ‌ရေနံ‌ချောင်းသခင်ကွန်ဖရင့်ကိုလည်း အစိုးရက ရာဇဝတ်ကျင့်ထုံး ပုဒ်မ ၁၄၄ နှင့် လူငါးယောက်ထက်ပို၍ မစု‌ဝေးရဟု တားမြစ်ခံရ‌သေး၏။

ဤသို့လျှင် ပထမညီလာခံကျင်းပပြီးသည်‌နောက် ဌာနချုပ်နှင့်တကွ နယ်အနှံ့စည်းရုံး‌ရေးလုပ်ငန်းများမှစ၍ ကြိုးပမ်းလုပ်ဆောင်လာကြပြီးလျှင် ၁၂၉၈ ခု (၁၉၃၆ ခု၊ ဇွန်လ)သို့‌ရောက်သောအခါ တို့ဗမာအစည်းအရုံး၏ ဒုတိယအကြိမ်ညီလာခံကြီးကို မြင်းခြံမြို့၊ ကိုး‌ဆောင်း‌ကျောင်းတိုက်ကြီးအတွင်း၌ မဏ္ဍာပ်ကြီး‌ဆောက်လုပ် ကျင်းပကြ‌လေသည်။ ထိုညီလာခံတွင် သခင်ကိုယ်‌တော်မှိုင်းနှင့်တကွ သံဃာ‌တော်များ၊ သာယာဝတီ၊ ပြည်၊ မင်းဘူး၊ မ‌ကွေး၊ စစ်ကိုင်း၊ ကျိုက္ခမီ၊ မန္တ‌လေး၊ ‌ရွှေဘို၊ မုံရွာ၊ ဖျာပုံ၊ ရန်ကုန်၊ အင်းစိန်၊ ပုသိမ်၊ မြင်းခြံစ‌သော စီရင်စုများမှ ကိုယ်စားလှယ်များ တက်‌ရောက်ကြလျက်၊ တိုးတက်သိုက်မြိုက်စည်ကားလာ‌လေသည်။ ဤညီလာခံအစည်းအ‌ဝေးကပင် ‌ရောက်ရှိလာ‌တော့မည့် ဗမာပြည်အုပ်ချုပ်‌ရေးသစ်ရွေး‌ကောက်ပွဲတွင် အုပ်ချုပ်‌ရေးသစ်ကို တိုက်ဖျက်ပစ်ရန်အတွက် ဝင်‌ရောက်အ‌ရွေး ခံကြရန် ဆုံးဖြတ်ကြ‌လေသည်။ ထိုညီလာခံ ပြီးဆုံးသည်နှင့်တပြိုင်နက် သခင်ဗစိန်၊ သခင်ညီ၊ သခင်‌အောင်သန်း၊ သခင်ထွန်းဦးနှင့် သခင်သိန်းတို့အား ညီလာခံမဏ္ဍာပ်မှာပင်လျှင် တရား‌ဟောမှုနှင့် ဖမ်းလိုက်ပြန်ရာ တို့ဗမာအစည်းအရုံးမှာ ပိုမိုထင်ရှားသွားပြန်‌လေသည်။

၁၉၃၅ ခု၊ မြန်မာနိုင်ငံအက်ဥပ‌ဒေအရ အိန္ဒိယပြည်နှင့် ဗမာပြည်ခွဲပြီးလျှင် ဗမာပြည်အား‌ပေးအပ်မည့် အုပ်ချုပ်‌ရေးသစ် (ထိုအုပ်ချုပ်‌ရေးကို၊ ၉၁-ဌာနအုပ်ချုပ်‌ရေးဟူ၍လည်း ‌ခေါ်ဆိုကြသည်) စတင်‌တော့မည်ဖြစ်ရာ ၁၉၃၆ ခု၊ နိုဝင်ဘာလတွင် ဤအုပ်ချုပ်‌ရေးသစ်အရ၊ ဥပ‌ဒေပြုလွှတ်‌တော်‌ရွေး‌ကောက်ပွဲများ ကျင်းပကြ‌ပေ‌တော့မည်။ တို့ဗမာအစည်းအရုံး၏ ဒုတိယအကြိမ် မြင်းခြံညီလာခံမှလည်း ‌ရွေး‌ကောက်ပွဲဝင်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်အတိုင်း ကိုယ့်မင်းကိုယ်ချင်းပါတီအမည်နှင့် သခင်အမတ်လောင်းများ ဝင်‌ရောက်အ‌ရွေးခံကြ‌လေသည်။ သခင်သိန်း‌မောင်၊ သခင်မြ၊ သခင်‌အေး၊ သခင်ဗကွန်း၊ သခင်အံ့ကြီး၊ သခင်လှတင်၊ သခင်ဗဦး၊ သခင်ဗသန်းမှစ၍ သခင်အများ ဝင်‌ရောက်အ‌ရွေးခံကြသည့်အနက်၊ သခင်မြ၊ သခင်အံ့ကြီး၊ သခင်လှတင်တို့ သုံးဦးသာလျှင် မဲနိုင်၍ အမတ်ဖြစ်ကြသည်။

အခြားသခင်များမှာ အမတ်ပင်မဖြစ်‌သော်လည်း ရရှိ‌သောမဲများမှာ မနည်းလှ‌ချေ။ ထိုရရှိ‌သောမဲများကို ‌ထောက်ဆ၍ တို့ဗမာအစည်းအရုံးနှင့် သခင်များကို လိုလား‌ကြောင်း သိရှိရသည့်ပြင် ဤသို့ဝင်‌ရောက်ယှဉ်ပြိုင် အ‌ရွေးခံကြသဖြင့်လည်း တို့ဗမာအစည်းအရုံး၏ အင်အားမှာ သိသိသာသာကြီး တိုးတက်လာ‌လေသည်။

တို့ဗမာအစည်းအရုံး၏ တတိယ‌မြောက် သခင်ညီလာခံသဘင်ကို ပြည်မြို့၌ ၁၉၃ရ ခုနှစ်၊ မတ်လတွင်ကျင်းပပြုလုပ်ရာ ပရိသတ်မှာ အထူးပင်စည်ကားများပြားလှသည်။ ထိုညီလာခံအစည်းအ‌ဝေးမှ သခင်အမတ်များ လခယူ‌ရေး မယူ‌ရေးနှင့် ဥက္ကဋ္ဌနှင့် အလုပ်အမှု‌ဆောင်သစ်များ ‌ရွေးချယ်ရမည့်အ‌ရေးတို့ကိုပါ အကြိတ်အနယ် ‌ဆွေး‌နွေးကြပြီးလျှင် သခင်အမတ်များ လစာငွေမယူကြရန် ဆုံးဖြတ်ကြ‌လေသည်။

ထို‌နောက် ဥက္ကဋ္ဌသစ်ရွေးကြရာတွင် သခင်သိန်း‌မောင်နှင့် သခင်ညီတို့ ယှဉ်ပြိုင်အ‌ရွေးခံကြရာ သခင်သိန်း‌မောင် အနိုင်ရရှိသွား၏။ ထိုညီလာခံတွင် သ‌ဘောကွဲလွဲမှုများ ဖြစ်‌ပေါ်လျက် မ‌ကျေနပ်ချက်များလည်း ‌ပေါ်ထွက်ခဲ့‌လေသည်။ သခင်သိန်း‌မောင်နှင့် သခင်ဗစိန်တို့ အချင်းချင်း မသင့်‌သောကိစ္စလည်းရှိ၏။ သို့‌သော် အစစတို့ကို မျိုသိပ်ကာ ပြည်ဖုံးချလျက် ညီလာခံသဘင်အစည်းအ‌ဝေးကြီးမှာမူ ‌အေးချမ်းသာယာစွာ ပြီးဆုံးခဲ့‌လေသည်။ ထိုညီလာခံပြီးသည်‌နောက် ဥက္ကဋ္ဌသစ်နှင့် အလုပ်အမှု‌ဆောင်သစ်တို့သည် ဌာနချုပ်လုပ်ငန်းများကို ချမှတ်ကြသည်။ တို့ဗမာအစည်းအရုံးဌာနချုပ်လက်‌အောက်တွင် ‘ကိုယ့်မင်းကိုယ်ချင်းအဖွဲ့’ဟူ‌သော ဥပ‌ဒေပြုလွှတ်‌တော်နှင့်တကွ ‌ဒေသန္တရအဖွဲ့ဝင်ပုဂ္ဂိုလ်များ၏ အစုအဖွဲ့သည်၎င်း၊ ‘ဗမာ့လက်ရုံးတပ်’ဟူ‌သော တို့ဗမာတပ်ဖွဲ့ကို၎င်း ဖွဲ့စည်းလိုက်ကြသည်။ တို့ဗမာလက်ရုံး တပ်တွင် ပင်ဖြူလှ‌ဖေ(ခေါ်) သခင်လှ‌ဖေက ဗိုလ်ချုပ်ပြုလုပ်၍၎င်း၊ ကိုယ့်မင်းကိုယ့်ချင်းအဖွဲ့တွင် သခင်မြက ‌ခေါင်း‌ဆောင်ပြု၍၎င်း ‌ဆောင်ရွက်ကြရာ လက်ရုံးတပ်အင်အားလည်း တိုးတက်များပြားလာ၏။ ကိုယ့်မင်းကိုယ့်ချင်းအဖွဲ့ဝင်တို့သည် ဥပ‌ဒေပြုလွှတ်‌တော် စတင်စည်း‌ဝေးသည့်‌နေ့မှာပင်လျှင် ဘုရင်ခံကြွရောက်လာသည်ကို အခြားပါတီဥပ‌ဒေပြု အမတ်တို့ကဲ့သို့ မတ်ရပ်ထကာ အရိုအ‌သေမပြုခြင်း၊ နှုတ်မဆက်ခြင်းတို့ကို ပြောင်အတိအလင်း လုပ်ပြလိုက်ကြသဖြင့် ဥပ‌ဒေပြုလွှတ်‌တော်ရာဇဝင်တွင် မ‌ပေါ်‌ပေါက်ဘူး‌သေး‌သောအဖြစ်တို့ ‌ပေါ်‌ပေါက်ကာ ကိုယ့်မင်းကိုယ့်ချင်း သခင်အမတ်တို့အ‌ပေါ်တွင် တိုင်းပြည်က အ‌တော်ဂရုစိုက်လာကြ‌လေသည်။

ဗိုလ်မှူးကြီး စူဇူကီး (ခေါ်) ဗိုလ်မိုးကြိုး (ရှေ့ဆုံးတန်းမှ မြန်မာ့ပုဆိုး၊ တိုက်ပုံအင်္ကျီနှင့် ခေါင်းပေါင်းပေါင်းထားသူ) နှင့် ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်း (ရှေ့ဆုံးတန်းအလယ်လူ) တို့ ဦးဆောင်သော ရဲဘော် သုံးကျိပ်ဝင်အချို့

တို့ဗမာအစည်းအရုံးတို့မှ လျှို့ဝှက်‌စေလွှတ်လိုက်‌သော လူငယ်များသည် ဂျပန်ပြည်တွင် စစ်‌လေ့ကျင့်ခဏ်းများ ယူလျက် ဗိုလ်မိုဃ်းကြိုး‌ခေါင်း‌ဆောင်ကာ ဗမာ့လွတ်လပ်‌ရေး တပ်မ‌တော်ဟူ‌သောအမည်ဖြင့် ဂျပန်တို့နှင့်အတူ ယိုးဒယားမှ ဗမာပြည်သို့ တိုက်ခိုက်ဝင်ရာက်လာကြ‌လေသည်။ ဗမာနယ်အတွင်းသို့ ‌ရောက်‌သောအခါ ရဲ‌ဘော်တို့သည် တရား‌ဟောကာ တပ်သားစု‌ဆောင်းလာသဖြင့် ဗမာ့လွတ်လပ်‌ရေး တပ်မတော်(ဘီ၊ အိုင်၊ ‌အေ)သို့ ဝင်‌ရောက်လာကြသူတို့မှာ အထူးများပြားလာသည်သာမက၊ ‌ရောက်‌လေရာအရပ်တိုင်းတို့ကလည်း ဗမာ့တပ်မ‌တော်အား အထူးကြိုဆိုကြ‌လေသည်။ ဤသို့လျှင် ဂျပန်ပြည်သို့ လျှို့ဝှက်စွာသွား‌ရောက်ပြီး ဗမာ့လွတ်လပ်‌ရေးအတွက် ချီတက်လာကြ‌သော ရဲဘော်သုံးကျိပ်တို့မှာ-

သခင်ထွန်းအုပ်၊ ဗိုလ်စကြာ၊ ဗိုလ်‌နေဝင်း၊ ဗိုလ်‌စော‌အောင်၊ ဗိုလ်မြင့်ဆွေ၊ ဗိုလ်ဘုန်းမြင့်၊ ဗိုလ်‌စော‌နောင်၊ ‌ဖော်မိုဆာတွင်ကျဆုံးသူ သခင်သန်းတင်(ဗိုလ်ရာမာဒါ)နှင့် ဗိုလ်မိုးညိုတို့ဖြစ်ကြသည်။

ဗိုလ်‌တေဇ(ကွယ်လွန်သူဗိုလ်ချုပ်‌အောင်ဆန်း)၊ ဗိုလ်လက်ျာ၊ ဗိုလ်ရန်နိုင်၊ ဗိုလ်ရန်အောင်၊ ဗိုလ်ဇေယျ၊ ဗိုလ်မိုး၊ ဗိုလ်ရဲထွဋ်၊ ဗိုလ်လရောင်၊ ဗိုလ်မင်းခေါင်၊ ဗိုလ်ဗလ၊ ဗိုလ်ညာဏ၊ ဗိုလ်မြဒင်၊ ဗိုလ်မင်း‌ရောင်၊ ဗိုလ်မြင့်အောင်၊ ဗိုလ်လင်းယုန်၊ ဗိုလ်ဇင်‌ယော်၊ ဗိုလ်‌အောင်၊ ဗိုလ်ကျော်ဇော၊ ဗိုလ်တာရာ၊ ဗိုလ်ကျော်ဇော၊ ဗိုလ်ထိန်ဝင်း၊ ဗိုလ်‌တောက်ထိန်တို့ ဖြစ်ကြ‌လေသည်။

ဤသို့လျှင် မြန်မာပြည်၌ ဂျပန်စစ်လက်‌အောက်ခံ အစိုးရတို့အုပ်ချုပ်‌နေရာမှ၊ ၁၉၄၃ ခု၊ ဩဂုတ်လ ၁ ရက်‌နေ့သို့ ရောက်‌သောအခါ ဂျပန်က မြန်မာပြည်အား လွတ်လပ်‌ရေးကို ကမ္ဘာသိ‌ကြေငြာ‌ပေးအပ်သဖြင့် မြန်မာပြည်သည် လွတ်လပ်‌သော အချုပ်အခြာအာဏာပိုင်တိုင်းပြည် ဖြစ်လာ‌လေသည်။ ထိုလွတ်လပ်‌သော မြန်မာပြည်အုပ်ချုပ်‌ရေးတွင် ‌ဒေါက်တာဘ‌မော်အား နိုင်ငံ‌တော်အဓိပတိ တင်‌မြှောက်၍ အဖွဲ့အသီးသီးမှ ကိုယ်စားလှယ်များပါဝင်‌သော အစိုးရအဖွဲ့ကို ဖွဲ့စည်း‌လေသည်။ ထိုအစိုးရအဖွဲ့တွင် သခင်ထွန်းအုပ်နှင့် သခင်ဗစိန်တို့ မပါဘဲရှိသဖြင့် တို့ဗမာအစည်းအရုံးဝင် အချို့သည် မ‌ကျေမနပ်ရှိကြ‌လေကုန်၏။ ‌နောက်ဆုံးတွင် ယင်းတို့နှစ်‌ယောက်မှာ ရှိုနန်‌ခေါ် စင်္ကာပူမြို့သို့ ‌ရောက်သွားကြ‌လေသည်။ လွတ်လပ်‌ရေးကို ကမ္ဘာသိ‌ကြေငြာ၍ ‌ပေးအပ်‌စေကာမူ ဂျပန်တို့၏ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်‌သော ဖက်ဆစ်အပြုအမူတို့ကို ကျိတ်မှိတ်ခံ‌နေကြရသော မြန်မာတို့မှာ အချိန်‌ကောင်းကို ‌စောင့်‌မျှော်လျက်ရှိကြ၏။

၁၉၄၅ ခုနှစ်သို့အ‌ရောက်တွင်မူ ဂျပန်တို့စစ်‌ရေးနှိမ့်ကာ မဟာမိတ်တပ်တို့သည် မြန်မာပြည်သို့ပြန်လည်တိုက်ခိုက် ဝင်‌ရောက်လာကြ‌လေသည်။ ဗိုလ်ချုပ်‌အောင်ဆန်း၊ ဗိုလ်‌နေဝင်း၊ သခင်သန်းထွန်း၊ သခင်စိုး၊ သခင်ဗဟိန်း၊ သခင်ဗိုလ်စ‌သော လူငယ်များသည် မဟာမိတ်တပ် တို့နှင့်ဆက်ကာ ဂျပန်တို့အားတော်လှန်၍ မြန်မာပြည်မှ ‌မောင်းထုတ်ကြပြန်သည်။ ဂျပန်တို့ မြန်မာပြည်မှ လုံးဝထွက်‌ပြေးဆုတ်ခွာကြရသောအခါ အင်္ဂလိပ်မဟာမိတ်တပ်များ ဝင်‌ရောက်လျက် ကက်စဘီ‌ခေါ် စစ်ဘက်မြို့ပြအုပ်ချုပ်‌ရေးအဖွဲ့များက အုပ်ချုပ်ကြ‌လေသည်။